نهج البلاغه - خطبه : 82 - دل نبستن به دنیا

82-  و من کلام له (علیه السلام) فی ذم صفة الدنیا :
مَا أَصِفُ مِنْ دَارٍ أَوَّلُهَا عَنَاءٌ وَ آخِرُهَا فَنَاءٌ فِی حَلَالِهَا حِسَابٌ وَ فِی حَرَامِهَا عِقَابٌ مَنِ اسْتَغْنَى فِیهَا فُتِنَ وَ مَنِ افْتَقَرَ فِیهَا حَزِنَ وَ مَنْ سَاعَاهَا فَاتَتْهُ وَ مَنْ قَعَدَ عَنْهَا وَاتَتْهُ وَ مَنْ أَبْصَرَ بِهَا بَصَّرَتْهُ وَ مَنْ أَبْصَرَ إِلَیْهَا أَعْمَتْهُ .

قال الشریف : أقول و إذا تأمل المتأمل قوله (علیه السلام) و من أبصر بها بصرته وجد تحته من المعنى العجیب و الغرض البعید ما لا تبلغ غایته و لا یدرک غوره لا سیما إذا قرن إلیه قوله و من أبصر إلیها أعمته فإنه یجد الفرق بین أبصر بها و أبصر إلیها واضحا نیرا و عجیبا باهرا .

خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
 در سرزنش دنیا چه توصیفی کنم درباره دنیائی که آغازش مشقت است و پایانش فنا در حلالش حساب است، و در حرامش عقاب هرکس که در این دنیا احساس بی نیازی کند، گمراه و مفتون گردد واگر مبتلا به فقر شود، اندوهگین گردد کسی که برای این دنیا به تلاش بیافتد، او را ترک گوید و کسی که درباره دنیا بی اعتنائی کند، دنیا به سراغ او آید و مطیعش گردد کسی که از این دنیا وسیله بینائی جوید، او را بینا بسازد. و کسی که در او بنگرد و خیره شود، نابینایش نماید.