نهج البلاغه - خطبه : 241 - در ترغیب یارانش به جهاد

241-  و من کلام له (علیه السلام) یحث به أصحابه على الجهاد :
وَ اللَّهُ مُسْتَأْدِیکُمْ شُکْرَهُ وَ مُوَرِّثُکُمْ أَمْرَهُ وَ مُمْهِلُکُمْ فِی مِضْمَارٍ مَحْدُودٍ لِتَتَنَازَعُوا سَبَقَهُ فَشُدُّوا عُقَدَ الْمَآزِرِ وَ اطْوُوا فُضُولَ الْخَوَاصِرِ لَا تَجْتَمِعُ عَزِیمَةٌ وَ وَلِیمَةٌ مَا أَنْقَضَ النَّوْمَ لِعَزَائِمِ الْیَوْمِ وَ أَمْحَى الظُّلَمَ لِتَذَاکِیرِ الْهِمَمِ .

و صلى اللّه على سیدنا محمد النبی الأمی ،
و على آله مصابیح الدجى و العروة الوثقى ،
و سلم تسلیما کثیرا.

خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام):

 با این سخن یاران خود را به جهاد تحریک می فرمود خداوند سبحان شکر خود را بر عهده شما نهاده است و امر خود را به شما واگذار نموده و در میدان محدود دنیا مهلتی به شما عنایت فرموده است که در سبقت به خیر رقابت بورزید. پس بند کمر را محکم ببندید و دامن به بالا زنید که تصمیم جدی با رفاه و آسایش نسازد.

چه بسا که خواب، تصمیم ها و امور حیاتی را که در روز باید انجام بگیرد در هم می شکند و چه بسا که تاریکی ها (آسایش شبها) تذکرات همتهای عالی را (که بدون آنها کاری صورت نمی گیرد) محو می کند.
 

[و درود و سلام بسیار بر سید ما محمد صلی الله علیه و آله پیامبر امی و بر خاندانش که چراغهای شب های تاریکند و دستاویز های محمکم و استوار.]