حکمت : 111 - در ستایش از یاران
ترجمه : علامه جعفری
وَ قَالَ ( علیه السلام ) : وَ قَدْ تُوُفِّیَ سَهْلُ بْنُ حُنَیْفٍ الْأَنْصَارِیُّ بِالْکُوفَةِ بَعْدَ مَرْجِعِهِ مَعَهُ مِنْ صِفِّینَ وَ کَانَ أَحَبَّ النَّاسِ إِلَیْهِ :
لَوْ أَحَبَّنِی جَبَلٌ لَتَهَافَتَ .
معنى ذلک أن المحنة تغلظ علیه فتسرع المصائب إلیه و لا یفعل ذلک إلا بالأتقیاء الأبرار و المصطفین الأخیار ،
و هذا مثل قوله ( علیه السلام )
این سخن را در آن هنگام فرمود که سهل بن حنیف انصاری از صفین در محضر آن حضرت (علیه السلام) برگشته، به رحمت خداوندی واصل شده بود و این شخصیت بزرگ محبوب ترین مردم به امیرالمومنین (علیه السلام) بود: اگر کوهی مرا دوست داشته باشد، متلاشی شود و فرو ریزد (از شدت رگبار ناگواری ها و مشقتها).