(در سال 37-هجرى که امام علیه السّلام به سوى شام سفر آغاز کرد، این نیایش را در حالى که پا در رکاب نهاد مطرح فرمود) خدایا از سختى سفر، و اندوه بازگشتن، و روبرو شدن با مناظر ناگوار در خانواده و مال و فرزند، به تو پناه مى برم. پروردگارا تو در سفر همراه ما و در وطن نسبت به بازماندگان ما سرپرست و نگهبانى، و جمع میان این دو را هیچ کس جز تو نتواند کرد، زیرا آن کس که سرپرست بازماندگان است نمى تواند همراه مسافر باشد و آن که همراه و هم سفر است سرپرست بازماندگان انسان نمى تواند باشد. (چند جمله اوّل، از رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) است که على علیه السّلام آن را با عباراتى رساتر به اتمام رساند)