نهج البلاغه - حکمت : 367 - روش برخورد با دنیا (اخلاقى، معنوى) - ترجمه استاد دشتی

و درود خدا بر او، فرمود: اى مردم، کالاى دنیاى حرام چون برگ هاى خشکیده وبا خیز است، پس از چراگاه آن دورى کنید، که دل کندن از آن لذّت بخش تر از اطمینان داشتن به آن است، و به قدر ضرورت از دنیا برداشتن بهتر از جمع آورى سرمایه فراوان است. آن کس که از دنیا زیاد برداشت به فقر محکوم است، و آن کس که خود را از آن بى نیاز انگاشت در آسایش است، و آن کس که زیور دنیا دیدگانش را خیره سازد دچار کور دلى گردد، و آن کس که به دنیاى حرام عشق ورزید، درونش پر از اندوه شد، و غم و اندوه ها در خانه دلش رقصان گشت، که از سویى سرگرمش سازند، و از سویى دیگر رهایش نمایند، تا آنجا که گلویش را گرفته در گوشه اى بمیرد، رگ هاى حیات او قطع شده، و نابود ساختن او بر خدا آسان، و به گور انداختن او به دست دوستان است. امّا مؤمن با چشم عبرت به دنیا مى نگرد، و از دنیا به اندازه ضرورت برمى دارد، و سخن دنیا را از روى دشمنى مى شنود، چرا که تا گویند سرمایه دار شد، گویند تهیدست گردید، و تا در زندگى شاد مى شوند، با فرا رسیدن مرگ غمگین مى گردند، و این اندوه چیزى نیست که روز پریشانى و نومیدى هنوز نیامده است.