5 جمادی الثانی
درگذشت شاعر شهیر جلال الدین محمد بلخی معروف به مولوی (672 ق)
جلال الدین محمد بن بهاء الدین محمد، معروف به مولانا و مولوی، در سال 604 ق در بلخ به دنیا آمد.
در کودکی با پدرش، مقارن حمله مغول به آسیای صغیر(ترکیه امروزی) رفت و در قونیه مستقر شد.
مولوی پس از فراگیری علوم از پدر و دیگر استادان صوفی و حنفی‌مذهب قونیه و شام به تدریس پرداخت.
از مولوی آثار بی‌نظیری بر جای مانده که مثنوی معنوی، دیوان شمس تبریزی، فیه ما فیه و.
.
.
از آن جمله است.
اشعار و آثار وی در عین سادگی و اشتمال بر مضامین عرفانی جنبه‌های تعلیمی قابل توجه دارد.
با این حال برخی جلوه‌های نادرست آرای مولانا را نیز باید در نظر گرفت.
مولانا در سال 672 ق در 68 سالگی به دیار باقی شتافت و در قونیه به خاک سپرده شد.
(تصویر، مزارخانوادگی مولانا)
پس از تاسیس دولت عثمانی، پادشاهان این امپراطوری «تصوف مولویه» را با مشرب سیاسی خود سازگارتر دیده و به تبلیغ و نشر آن اهتمام ورزیدند.
در مقابل، ادیبان دوره صفویه می‌کوشیدند با انتساب اشعاری به مولوی وی را شیعه معرفی کنند.
بزرگانی چون علامه محمدتقی جعفری، سید جعفر شهیدی و.
.
.
بر آثار وی شرح‌های متعددی نوشته‌اند.
آیت‌الله سیدجواد مدرسی یزدی(ره)، پدر بزرگوار آیت‌الله مدرسی (عضو فقهای شورای نگهبان) نیز کتابی با عنوان «نقدی بر مثنوی» نوشته‌اند که برخی دیدگاه‌های نادرست مولوی به ویژه بی‌مهری‌های وی نسبت به اهل بیت(ع) و دیدگاه وی در خصوص سوگواری حضرت اباعبدالله(ع) را ضمن بررسی، مورد نقد قرار داده‌اند.