نهم ذی‌الحجه به عنوان روز عرفه و از اعیاد بزرگ اسلامی به شمار می‌رود، گرچه به اسم عید نامیده نشده است.
در این روز خداوند متعال بندگان خود را به عبادت و اطاعت خود فراخوانده، و سفره جود و احسان خود را برای بندگان خود گسترانده است.
از ظهر این روز، زائران خانه خدا در صحرای عرفات وقوف می‌کنند و برای این وقوف، فضایل بسیاری ذکر شده است.
آنان در غروب این روز، به مشعرالحرام می‌روند و خود را برای سایر مناسک پر شکوه حج آماده می‌کنند.
برای این روز ادعیه بسیاری ذکر گردیده که از آن میان قرائت دعای امام حسین(ع) که در کتاب مفاتیح الجنان مندرج است و نیز دعای امام زین‌العابدین(ع) که در کتاب شریف صحیفه سجادیه موجود است، بیش از همه مورد تاکید قرار گرفته است.
در ادامه به احادیث متناسبی برای این روز شریف اشاره می‌شود:
قال رسول الله(ع): ما مِن یَومٍ أکثَرَ أن یُعتِقَ اللَّهُ فِیهِ عَبدَاً مِنَ النّارِ مِن یَومِ عَرَفَةَ (صحیح مسلم، ج 4، ص 107)
خداوند در هیچ روزی به اندازه روز عرفه، بندگان را از آتش دوزخ نمی‌رهاند.
قال رسول‌الله(ع): إنَّ‌اللَّهَ یُباهِی‌مَلائِکَتَهُ عَشِیَّةَ عَرَفةَ بِأهلِ عَرَفَةَ فَیَقولُ: اُنظُروا إلی عِبادی أتَونی شُعثاً غُبراً (مسند أحمد، ج2، ص224)
خدا در غروب عرفه نزد فرشتگانش به اهل عرفه می‌بالد و می‌گوید: بندگانم را بنگرید! ژولیده و غبار آلود، نزد من آمده‌اند.
قال علی(ع): مِنَ الذُّنوبِ ذُنوبٌ لاتُغفَرُ إلّا بِعَرَفَاتٍ (دعائم الاسلام ، ج 1 ، ص 294)
برخی از گناهان جز در عرفات بخشوده نمی‌شوند.