الرّابِعَة: «مُناجات الرّاجِین»
چهارم: مناجات اميدواران
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خدای بخشاینده مهربان
يا مَنْ اِذا سَئَلَهُ عَبْدٌ اَعْطاهُ، وَاِذا اَمَّلَ ما عِنْدَهُ بَلَّغَهُ، مُناهُ، وَاِذا اَقْبَلَ
ای که هرگاه بنده ای از او درخواست کند دهدش و هرگاه چیزی را که نزد او است آرزو کند بدان آرزو رساندش و چون بدو رو کند
عَلَيْهِ قَرَّبَهُ وَاَدْناهُ، وَاِذا جاهَرَهُ بِالْعِصْيانِ سَتَرَ عَلي ذَنْبِهِ وَغَطَّاهُ، وَاِذا
به مقام قرب و نزدیکی خویشش ببرد و چون به آشکاری گناهش کند پرده بر گناهش کشد و آن را بپوشاند و چون بر
تَوَكَّلَ عَلَيْهِ اَحْسَبَهُ وَكَفاهُ، اِلهي مَنِ الَّذي نَزَلَ بِكَ مُلْتَمِساً قِراكَ
او توکل کند کفایتش کند و بسش باشد خدایا کیست که بر درگاه تو بار اندازد و میهمان نوازیت خواهد
فَما قَرَيْتَهُ، وَمَنِ الَّذي اَناخَ بِبابِكَ مُرْتَجِياً نَداكَ فَما اَوْلَيْتَهُ، اَيَحْسُنُ
و تو پذیرائیش نکنی و کیست که مرکب نیاز خود به دربارت خواباند و امید بخششت داشته باشد و تو احسانش
اَنْ اَرْجِعَ عَنْ بابِكَ بِالْخَيْبَةِ مَصْرُوفاً، وَلَسْتُ اَعْرِفُ سِواكَ مَوْليً
نکنی آیا خوب است که من ناامید از درگاهت باز گردم با اینکه جز تو مولایی را که به احسان نامور باشد
بِالْأِحْسانِ مَوْصُوفاً، كَيْفَ اَرْجُو غَيْرَكَ وَالْخَيْرُ كُلُّهُ بِيَدِكَ، وَكَيْفَ
نشناسم چگونه به جز تو امید داشته باشم با اینکه هر چه خیر است به دست تو است و چگونه
اُؤَمِّلُ سِواكَ وَالْخَلْقُ وَالْأَمْرُ لَكَ، أَاَقْطَعُ رَجآئي مِنْكَ وَقَدْ اَوْلَيْتَني
به جز تو آرزومند باشم با اینکه خلقت و فرمان از آن تو است آیا براستی امیدم را از تو قطع کنم با اینکه تو
ما لَمْ اَسْئَلْهُ مِنْ فَضْلِكَ، اَمْ تُفْقِرُني اِلي مِثْلي وَاَنَااَعْتَصِمُ بِحَبْلِكَ، يا
از فضل خویش به من عطا کردی چیزی را که من درخواست نکرده بودم یا مرا بمانند خودم نیازمند سازی با اینکه من به رشته تو
مَنْ سَعَدَ بِرَحْمَتِهِ الْقاصِدُونَ، وَلَمْ يَشْقَ بِنَقْمَتِهِ الْمُسْتَغْفِرُونَ، كَيْفَ
چنگ زدم ای که به رحمتش سعادتمند گردند قاصدان او و دچار بدبختی و عذاب و کیفرش نشوند آمرزش خواهانش چگونه
اَنْسيكَ وَلَمْ تَزَلْ ذاكِري ، وَكَيْفَ اَلْهُو عَنْكَ وَاَنْتَ مُراقِبي ، اِلهي
فراموشت کنم با اینکه تو همیشه به یاد منی و چگونه از یاد تو بیرون روم با اینکه تو همیشه مراقب من هستی خدایا
بِذَيْلِ كَرَمِكَ اَعْلَقْتُ يَدي ، وَلِنَيْلِ عَطاياكَ بَسَطْتُ اَمَلي ، فَاَخْلِصْني
من به ذیل کرمت دست انداختم و برای دریافت عطاهایت دامن آرزویم را گسترده ام پس مرا به وسیله یگانگی
بِخالِصَةِ تَوْحيدِكَ وَاجْعَلْني مِنْ صَفْوَةِ عَبيدِكَ، يا مَنْ كُلُّ هارِبٍ اِلَيْهِ
خالص خود خالص گردان و از زمره بندگان برگزیده ات قرارم ده ای که هر گریخته ای به او
يَلْتَجِئُ، وَكُلُّ طالِبٍ اِيَّاهُ يَرْتَجي ، يا خَيْرَ مَرْجُوٍّ، وَيا اَكْرَمَ مَدْعُوٍّ، وَيا
پناه برد و هر جوینده ای به او امید دارد ای بهترین مایه امید و ای بزرگوارترین خوانده شده و ای
مَنْ لا يَرَدُّ سآئِلُهُ، وَلا يُخَيَّبُ امِلُهُ، يا مَنْ بابُهُ مَفْتُوحٌ لِداعيهِ، وَحِجابُهُ
کسی که خواهنده اش را دست خالی باز نگرداند و آرزومندش را نومید نسازد ای که درگاه او به روی خوانندگانش باز و پرده اش
مَرْفُوعٌ لِراجيهِ، اَسْئَلُكَ بِكَرَمِكَ اَنْ تَمُنَّ عَلَيَّ مِنْ عَطآئِكَ بِما تَقِرُّ بِهِ عَيْني ، وَمِنْ
برای امیدوار به او بالا زده است از تو خواهم به بزرگواریت که بر من بخشی از عطای خویش به حدی که دیده ام بدان روشن گردد و از
رَجآئِكَ بِما تَطْمَئِنُّ بِهِ نَفْسي ، وَمِنَ الْيَقينِ بِما تُهَوِّنُ بِهِ عَلَيَّ مُصيباتِ الدُّنْيا،
امیدت بدان مقدار که خاطرم اطمینان یابد و از یقین بدان اندازه که پیش آمدهای ناگوار دنیا بر من آسان گردد
وَتَجْلُو بِهِ عَنْ بَصيرَتي غَشَواتِ الْعَمي ، بِرَحْمَتِكَ يا اَرْحَمَ الرَّاحِمينَ.
و به وسیله آن پرده های سیاه کوردلی از دیده دل دور شود به رحمتت ای مهربانترین مهربانان