خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
خطبه ای است از آن حضرت در پیشدستی به اعمال صالحه.
ای بندگان خدا، برای خدا تقوی بورزید و با اعمال خود به سرانجام حیات (که دست شما را از کار قطع خواهد کرد) سبقت بجوئید و آنچه را که رای شما پایدار خواهد ماند. در برابر آنچه که از شما جدا و رو به فنا خواهد رفت، بخرید.
آماده کوچ شوید که شما برای حرکت به آینده ای (که زندگی شما را خاتمه خواهد داد) سخت تحریک می شوید ای بندگان خدا، برای چشم بستن از این دنیا خود را مهیا کنید که مرگ بر شما سایه انداخته است انسانهائی باشید که فریاد هشدار بر آنان زده شده و آنان بیدار گشته اند و این حقیقت را فهمیده اند که دنیا جایگاه ابدی برای آنان نیست و به همین جهت زندگی دنیوی را از هم اکنون بمقدمه حیات ابدی تبدیل کرده اند. زیرا خداوند سبحان شما را بیهوده نیافریده و به حال خود رها نکرده است.
و میان هر یک از شما بهشت یا دوزخ فاصله ای جز مرگ وجود ندارد که از راه می رسد، (و آن فاصله از بین می رود). پایان مدت زندگی آدمی که گذشت لحظات از آن می کاهد و مرور ساعتها آن را نابود می سازد، سزاوار کوتاهی است و آن اجل پوشیده از چشم که جریان روز و شب آن را به سوی انسان می راند، در باز گرداندن انسان به جایگاه اصلی او شایسته سرعت است. و آن سرنوشت نهائی که یا رستگاری را با خود خواهد آورد و یا تباهی و شقاوت را، سزاوار آماده کردن بهترین وسائل برای سعادت است.
پس در این زندگانی آنچه را که بوسیله آن در فردای این روزهای زودگذر، نفس خود را به موقعیت مطلوب موفق خواهید نمود، به دست بیاورید آری، آن بنده ای که تقوی به پروردگارش ورزید، از اندرز به خود بهره مند شد و خیرخواه خویشتن گشت و توبه و بازگشت بسوی خدایش را پیش انداخت و به شهوتش پیروز گشت. زیرا اجل آدمی از او پوشیده و آرزویش فریبنده و شیطان آماده اغوای او است، که معصیت را برای او می آراید تا مرتکبش گردد، و توبه را به حالت آرزو در درونش در می آورد تا آن را به تاخیر بیندازد.
در آن هنگام که مرگ بر او تاختن بگیرد. درباره آن مرگ غافلتر از همه چیز است چه حسرت و تاسف دردناکی که سراغ غوطه ور در غفلت را خواهد گرفت که عمر بر باد رفته اش حجتی بر ضرر او خواهد بود و پایان روزگارش به شقاوت خواهد رسید از خداوند سبحان مسئلت می داریم که ما و شما را از آن گروه قرار بدهد که نعمتهای این دنیا او را در کاموریهای طغیانگرانه فرو نمی برد، و هیچ هدفی او را در اطاعت پروردگارش مقصر نمی سازد. و پس از مرگ هیچ ندامت و اندوهی وجودش را فرا نگیرد.