خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): در این سخن، اصحاب پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله )را توصیف می فرماید و این سخن را در روز صفین موقعی که مردم را به صلح دستور داد فرموده است: ما در حضور رسول خدا (صلی الله علیه و آله )بودیم. پدران و فرزندان و برادران و عموهای خود را می کشتیم و این جنگ و کشتار با نزدیکترین اشخاص به ما، جز برایمان و تسلیم و حرکت در راه روشن و بردباری در برابر نیشهای دردآگین و کوشش ما در جهاد با دشمن نمی افزود. در آن زمان مردی از ما و مردی از دشمن ما مانند دو نر (جنگی) سخت با یکدیگر گلاویز می گشتند، در حالیکه از خود بی خود شده بودند، تا کدام یک از آن دو، کاسه مرگ را بر دیگری بچشاند. گاهی دشمن از ما ضربه می خورد و گاهی دیگر ما از دشمن ضربه می خوریم. وقتی که خداوند صدق و خلوص ما را دید، دشمن ما را به ذلت و خواری نشاند و پیروزی را بر ما فرستاد. تا آنگاه که اسلام مانند شتری که گردن بر زمین بنهد و حالت تسلیم بخود بگیرد، استقرار یافت و در جایگاه های خود (عقول و دلهای مسلمانان) جایگیر شد سوگند بزندگیم، اگر ما در آن زمان وضع امروزی شما را داشتیم ستونی برای دین قائم نمی گشت و برای ایمان شاخه ای سبز نمی گشت و سوگند به خدا، از این تقصیر در انجام وظیفه بجای شیر خون خواهید دوشید و در دنبالش ندامتی (بی فائده) است.