نمایش نهج البلاغه - حکمت : 373 - امر به معروف و نهی از منکر

ابن جریر طبری در تاریخش از عبدالرحمن بن ابی لیلی فقیه نقل کرده است (عبدالرحمن از کسانی بود که با پسر اشعث به جنگ با حجاج بیرون رفته بود) عبدالرحمن در یکی از سخنانش برای تشویق مردم به جهاد گفته بود: رزوی که با شامیان رویاروی شدیم، شنیدم علی (علیه السلام) که خداوند درجه او را در گروه صالحان بلند بدارد و پاداش شهدا و صدیقین را به او عنایت فرماید، چنین فرمود: ای مردم باایمان، هر کس ببیند که در جامعه ستمی صورت می گیرد و به عمل زشتی خوانده می شود، و او با قلبش آن را انکار کند، پس دینش سالم و خودش از گناه برکنار است و هر کس با زبانش آن را منکر شود و زشت بشمارد، پاداش او بهتر از شخص گذشته است و هر کس با شمشیر انکارش کند تا مشیت و سخن خداوندی بالاتر از همه چیز قرار بگیرد و کلمه (مشیت و سخن) ستمکاران در پست ترین درجات، این شخصی است که راه هدایت را پیش گرفته و بر طریق حق قائم است و یقین قلبش را منور ساخته است .