نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
به معاویه
گروه فراوانی از مردم را به هلاکت رساندی، آنان را به گمراهی خود فریب دادی و در موجی از دریای (کثیف) درونت انداختی که تاریکی ها آنان را از هر سو احاطه کند و اشتباهات آنان را در تلاطم مضطر سازد. در نتیجه از مقصد حقیقی تجاوز کردند و به پشت سر برگشتند و راه قهقرا را پیش گرفتند و به دودمان خود تکیه نمودند، مگر گروهی از بینایان که از تو (و مقاصد تو) برگشتند. آنان پس از آن که تو را شناختند از تو جدا گشتند و دست از یاری تو برداشتند و به طرف خدا گریختند و پناهنده شدند، زیرا تو آنان را به دشواری ها انداختی و از اعتدال منحرفشان ساختی. ای معاویه، درباره خویشتن از خدا بترس و افسارت را از دست شیطان درآور. زیرا دنیا از تو بریده می شود و آخرت به تو نزدیک است.