روایت شده است که در دوران خلافت عمر بن خطاب مذاکره ای درباره زینت کعبه و فراوانی آن شد. جمعی گفتند: اگر آنها را برداری و لشکریان مسلمانان را برای جنگ مجهز کنی، پاداش بزرگتری دارد و کعبه احتیاجی به زینت ندارد. و عمر این مساله را از امیرالمومنین (علیه السلام) پرسید. آن حضرت در پاسخ فرمود: (قرآن بر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) نازل شد و اموال بر چهار قسمت بود: اموال مسلمانان که آنها را میان ورثه بر طبق مقررات ارثی تقسیم کرد و غنیمت که در جهاد به دست می آوردند و آنها را بین مستمندان تقسیم نمود و خمس که خداوند آن را در موضع خود قرار داد و صدقات که خداوند آنها را در همان موضع که می خواست قرار داد. در همان روزگار زینت کعبه در آن جا وجود داشت و خداوند آن را به حال خود گذاشت و این رها کردن به حال خود نه از فراموشی ناشی شده بود و نه از آن جهت که جایش برای خدا پنهان بود. پس تو هم در همان جا قرار بده که خدا و پیامبرش قرار داده بودند.) پس عمر به آن حضرت گفت: (اگر تو نبودی ما رسوا می شدیم) و زینت کعبه را به جای خود گذاشت.