خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
این سخن در وضع حکمین (ابوموسی اشعری و عمروعاص) و توبیخ اهل شام است.
تندخویانی خشن و بردگانی پست، جمع شدگانی از هر طرف و چیده شدگانی از هر مخلوط از کسانی که لازم بود فقه بیاموزند و تادیب شوند و تعلیم گردند و تمرین نمایند و تحت مدیریت (دینی و اخلاقی) قرار گیرند و دست آنان گرفته شود. آنان نه از مهاجرینند و نه از انصار و نه از آن کسانی که نشستن در خانه و حفظ ایمان را برگزیدند. آگاه باشید که مردم کسی را برای خود انتخاب کردند که به آنچه دوست دارند از همه نزدیکتر است. و شما کسی را برای خود برگزیدید که نزدیک ترین مردم است به آنچه که از آن کراهت دارید. و جز این نیست که دیدید دیروز عبدالله بن قیس (ابوموسی اشعری) به شما می گفت: (در این حادثه فتنه ای است که برپا شده است، پس زه های کمان ها را قطع و شمشیرها را در غلاف کنید.) اگر در این راستگو باشد، پس به خطا رفته است که بدون اکراه و اجبار حرکت کرده و به سپاهیان عراق پیوسته (در این فتنه شرکت کرده است) و اگر دروغگو است او گنهکار و متهم است. (ای مردم) عبدالله بن عباس را به سینه عمرو بن عاص بزنید (برای حکمیت در مقابل او قرار بدهید) مهلت روزها و تمامی حدود و سرحدات اسلام را احاطه کنید و آنها را از دست ندهید. مگر نمی بینید شهرهای شما به وسیله دشمنان مورد حمله قرار گرفته است و در خانه ها، دودمان ها هدف قرار گرفته اند.