خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): در این خطبه توصیف می کند حقیقت حضرت رسول خدا (صلی الله علیه و آله )را و توصیف می کند علما را و به تقوا اندرز می دهد.
و شهادت می دهم که خداوند عادل است با عدالت محض و حاکم است با تفکیک محض بین حق و باطل، و شهادت می دهم به این که محمد (صلی الله علیه و آله )بنده و فرستاده او و سرور همه بندگان او است. هرگاه که خداوند مخلوقات را به دو گروه تقسیم فرمود، رسول خدا (صلی الله علیه و آله )را در بهترین آن دو گروه قرار داد. هیچ بدکاری را در نسب آن حضرت قرار نداد و هیچ فاسقی در آن شرکت نکرد. آگاه باشید، خداوند سبحان برای خیر، اهلی شایسته قرار داد و برای حق ستون هایی و برای اطاعت و طرق آن نگهبانانی. و برای شما است در هنگام هر اطاعت، یاری از طرف خداوند سبحان. آن نگهبانان با زبان هایشان حقیقت را می گویند و دل ها را استحکام می بخشند. در یاری خداوندی برای کسی که از او بی نیازی بخواهد، کفایتی، و برای کسی که شفا می جوید شفایی است. صفت علما
و بدانید، قطعی است که بندگان خدا که علم او را حافظند، علم ماخوذ از مقام الهی را به طور شایسته حفظ و مراعات می کنند و چشمه سارهای آن علم را استخراج می کنند و آنها را به جریان می اندازند، با ولایت الهی به هم می پیوندند و با محبت با یکدیگر ملاقات می کنند و از کاسه اندیشه و معرفت یکدیگر را سیراب می نمایند و از چشمه سارهای محبت و معرفت یکدیگر سیراب بیرون می آیند. هیچ شک و اضطرابی به سراغ آنان نرود و بدگویی پشت سر یکدیگر راهی به آنان ندارد. خداوند متعال استعداد کمالات مزبور را در خلقت و اخلاق آنان چنین تعبیه فرموده است (که برای به فعلیت رساندن آنها دچار سختی ها نمی گردند.) آنان بر مبنای همین کمالات یکدیگر را دوست می دارند. مثل برتری آنان بر دیگران مانند برتری بذرها (تخم های کاشتی) بر یکدیگر است که خوبهای آنها را برای کشت برمی گزینند و بدهای آنها را دور می اندازند، بذرهای نیکو را جداسازی از ناشایستها متمایز می سازد و آزمایش صاف و پاکش را درمی آورد. اندرز برای تقوا هر انسانی باید کرامت و خیر را با پذیرش آن استقبال کند و از هر حادثه کوبنده پیش از آنکه وارد شود برحذر باشد. و هر کسی باید بنگرد در کوتاهی روزها و اقامت اندک در منزلگاهی که (با سرعت) آن را به منزلگاه دیگر تبدیل خواهد کرد.پس عمل کند به منظور آمادگی برای جایگاهی که رو به آن دارد و حقایق روشنی که به سرنوشت نهایی اش در آنجا خواهد رسید. پس خوشا به حال کسی که دلی سالم و پاک از آلودگی دارد. اطاعت می کند هدایت کننده اش را، اجتناب می کند از هلاک کننده اش، و راه سلامت را پیش می گیرد با بینایی کسی که او را بینا می سازد و با اطاعت هدایت کننده ای که او را دستور دهد. و پیشدستی به هدایت و ارشاد کند پیش از آنکه درهایش بسته شود و علل و عواملش قطع گردد و رو به توبه برد و گناه را محو نماید. این است کسی که در مسیر هدایت قرار گرفته و به راه روشن هدایت شده است.