خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): این سخنان را خطاب به طلحه و زبیر پس از بیعت آن دو با ایشان به خلافت فرمود. این سخن موقعی بود که آن دو نفر علی (علیه السلام) را به جهت مشورت نکردن و یاری نخواستن از آن دو نفر در امور خلافت خطاب و ملامت کرده بودند.
شما به امری ناچیز، نارضایتی از خود ارائه نمودید و چیزهای زیادی را به تاخیر انداختید. چرا به من نمی گویید که شما در چه چیزی حق داشتید که من آن را از شما دفع نمودم. یا در کدامین قسمت، خودم را بر شما مقدم داشتم. یا کدامین حق بود که مسلمانان دفاع از آن و احقاق آن را پیش من آوردند و من از به جای آوردن آن ناتوان گشتم یا به آن نادان بودم، یا در شناخت و اجرای آن به خطا رفته ام! سوگند به خدا، مرا به خلافت رغبتی و در زمامداری بر شما نیازی نبود، ولی این شما بودید که مرا به پذیرش آن دعوت نمودید و مرا به قبولی آن وادار کردید. در آن هنگام که خلافت به من رسید در کتاب خداوندی نگریستم و از آنچه که برای ما قرار داده و دستور به حکم کردن بر آن فرموده است، پیروی نمودم، هم چنین از آنچه که پیامبر سنت قرار داده است، تبعیت کردم. در این پیروی و اطاعت، نیازی به رای شما (طلحه و زبیر) و کسان دیگر نداشتم و هیچ حکمی مطرح نشد که من به آنجاهل باشم، تا با شما و سایر برادران مسلمانم مشورت نمایم. و اگر چنین نیازی پیش می آمد، از مشورت با شما و دیگران روی نمی گرداندم. و اما آنچه که درباره تساوی حقوق میان شما و دیگر مسلمانان قرار می دهم. این حکمی است که ناشی از رای شخصی من نیست و با تکیه به هوای من نمی باشد، بلکه من و شما این حکم تساوی را از آنچه که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله )آورده است دریافتیم. به همین جهت است که احتیاجی به شما و غیر از شما در تقسیمی نداشتم که خداوند مقرر فرموده و از آن فارغ شده و حکمش را درباره آن امضاء فرموده است. سوگند به خدا، برای شما و غیر شما حقی بر من نیست که لازم باشد خشنودی شما را در آن جلب نمایم. خداوند سبحان دل های ما و شما را به سوی حق برگرداند و به ما و شما صبر و شکیبایی عنایت فرماید. سپس فرمود: خدا رحمت کند مردی را که حقی را ببیند و به آن کمک نماید یا ستمی را ببیند و آن را منتفی بسازد و یاور حق باشد تا آن را به صاحبش برساند.