خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): از آن حضرت روایت شده که این سخن را در هنگام دفن سرور زن ها فاطمه علیهاالسلام مانند مناجات با رسول خدا (صلی الله علیه و آله )در نزد قبر آن حضرت فرموده است.
درود بر تو ای رسول خدا، از من و از دختر تو که در همسایگی تو به خاک فرود آمد و برای رسیدن به تو شتابان حرکت کرد. ای رسول خدا، در فقدان دختر نازنینت شکیبایی از دستم رفته و تحملی برایم نمانده است، ولی پیرو سختی جدایی از تو و شدت مصیبت از دست دادن تو، که باعظمت تر از این مصیبت بود، تسلیتی برای من وجود دارد. من جسد مبارک تو را با دست خودم در قبر نهادم و نفس مبارک تو در آن موقع که سر مقدست مابین گلو و سینه من قرار داشت از بدن شریفت بیرون رفت (ما از آن خداییم و ما به سوی او برمی گردیم.) (ای رسول خدا)، امانت برگردانده شد و آن روح مقدس که چند روزی در گرو بدن بود، گرفته شد! پس از این، اندوهم ابدی است و شبم با بیداری خواهد گذشت. تا آنگاه که خداوند متعال همان جایگاه را که اکنون تو در آن اقامت نموده ای، برای من برگزیند. ای پیامبر عزیز، به زودی دخترت خبر اجتماع امت تو را برای از بین بردن حقوقش به تو خواهد داد. تا عمق مصائبی که به او وارد شده است، از وی سوال فرما و سرگذشتش را بپرس. (این همه مصیبتها بر او روا داشته شد) با این که از رحلت تو و تعهدی که برای دوست داشتن خاندانت از مردم گرفته بودی، زمانی دراز نگذشته و هنوز نام مبارک تو و قضایای تو از زبان ها قطع نشده است. درود بر شما، درود وداع کننده ای که وداعش نه از روی اعراض است و نه از ملالت خاطر. پس اگر برگردم، نه به جهت خستگی از تنگدلی است، و اگر بر سر قبر اقامت گزینم، نه به جهت بدگمانی به آن وعده ای است که خداوند به صبر کنندگان فرموده است.