خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): در این سخن، مردم را به فضیلت خود به جهت قبول سخن و امر و نهی رسول خدا (صلی الله علیه و آله )آگاه می سازد.
از یاران امانتدار و نگهداران اسرار محمد (صلی الله علیه و آله )، به طور قطع می دانند که من حتی ساعتی فرمان خدا و فرمان رسول خدا را رد نکرده ام. من در مواردی با جانم به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله )یاری جدی نمودم که دلاوران در آن موارد به عقب برمی گشتند و گام ها پس می گردیدند. این شجاعت و دلیری همان است که خداوند به من عنایت فرموده و به وسیله آن مرا تکریم نموده است. رسول خدا (صلی الله علیه و آله )جان به جان آفرین تسلیم کرد در حالی که سر آن حضرت روی سینه ام بود. و نفس مبارک او در دست من (رو به ملکوت الهی) به جریان افتاد. در این هنگام دستم را برای تبرک به صورتم کشیدم. غسل پیامبر (صلی الله علیه و آله )را به طور مستقیم انجام دادم و فرشتگان در آن حال یاران من بودند. خانه و پیرامون آن ناله می کردند. گروهی (از فرشتگان) فرود می آمدند و گروهی بالا می رفتند، و گوش من از صدای آنان خالی نبود. آنان به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله )نماز می خواندند تا آنگاه که آن حضرت را در قبر مبارکش دفن کردیم. کیست برای او شایسته تر از من، چه زنده و چه مرده. بر مبنای بینایی های خود، حرکت جدی نمایید و در جهاد با دشمنتان صدق نیت داشته باشید. سوگند به آن خداوندی که جز او خدایی نیست. قطعا من بر جاده حق حرکت می کنم و یقینا آنان در لغزشگاه باطلند. می گویم آنچه را که می شنوید و از خداوند سبحان طلب مغفرت می کنم برای خود و شما.