خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): در این خطبه خدا را می ستاید و به پیامبر خدا درود می فرستد و مردم را پند می دهد.
ستایش خداوندی ستایش خدای راست که از آثار سلطه مطلقه و جلال کبریایی اش آشکار فرمود آنچه را که دیدگان عقول انسان ها را از شگفتی های قدرت خود متحیر ساخت و خاطره های همهه های (امواج صوتی بسیار ضعیف که کلماتش قابل تشخیص نباشد) نفوس را از شناخت کنه صفاتش برکنار ساخت. شهادتین و شهادت می دهم به این که خدایی جز خداوند (واجب الوجود یگانه) نیست، شهادتی ناشی از ایمان و یقین و اخلاص و اعتقاد و شهادت می دهم به این که محمد (صلی الله علیه و آله )بنده و فرستاده او است. خداوند او را در موقعی فرستاد که نشانه های هدایت کهنه گشته و مسیرهای روشن دین محو شده بود. او برای حق قیام و آن را آشکار ساخت و مردم را به رشد هدایت نمود و امر به اعتدال فرمود. درود خدا بر او و فرزندانش باد. پند مردم و بدانید ای بندگان خدا، او شما را بیهوده نیافریده و شما را به حال خود رها نساخته است. می داند مقدار نعمتش را که به شما عنایت نموده و احسان خود را به شما حساب فرموده است. پس از او طلب گشایش کنید و توفیق به حرکت در مسیر او را از او مسالت نمایید. از مقام ربوبی او بخواهید و عنایت الهی را از او بطلبید. زیرا هیچ حجابی شما را از خدا نبریده و هیچ دری برای ورود به پیشگاهش برای شما بسته نشده است و قطعا او موجود است در هر مکان و در هر زمان و وقتی. او با همه انس و جن است. نه بخشیدن رخنه ای به مال و قدرت او وارد آورد و نه عطایی از او بکاهد و نه هیچ سوال کننده ای آنچه را که او در ملک دارد، تمام کند و هیچ کسی نتواند عطاهای او را به پایان برساند و هیچ شخصی نتواند او را از شخص دیگری برگرداند. و هیچ صدایی توانایی مشغول ساختن آن ذات اقدس را از صدای دیگر ندارد. و هیچ بخششی او را از سلب بخشش مانع نگردد و مشغول نکند او را غضبی از رحمتی (چنان که) هیچ رحمتی به کسی او را از عقاب دیگری باز نمی دارد. پنهانی امور مخفی، آنها را از ظهور در علم خداوندی پوشیده نمی دارد، (همچنانکه) پدیده های آشکار او را از امور پنهانی برکنار نمی سازد. خداوند سبحان در عین حال نزدیک است و دور، و در همان حال که بالا است با همه کس است، و ظاهر است و باطن، و باطن است و آشکار. حساب مخلوقات با او است و خود مورد محاسبه نیست. خلایق را نه از روی تفکر و چاره اندیشی آفرید و نه از روی ناتوانی از آنان یاری خواست. ای بندگان خدا، شما را به تقوای الهی توصیه می کنم، زیرا تقوا است که مهار حقیقی از آلودگی ها و انحرافات است و استحکام بخش (حیات معقول) انسان ها. پس به وسایل محکم آن چنگ بزنید. و به حقایق آن تمسک کنید. تقوا شما را به زندگی با رفاه و آسایش برمی گرداند که (امروز) برای شما ناپدید می نماید و شما را به وطن های وسیع که فوق ماده و مادیات است و جایگاه های امن و مقامات عزت رهنمون می گردد، در روزی که چشمها باز و خیره می ماند، و همه جا تاریک شده و رمه شتران باردار (باارزش در موقع زندگی) بی صاحب رها شده است. در آن هنگام در صور دمیده می شود. هر دلی از جا می رود و هر زبان گویایی لال می شود و کوه های بلند و سرکشیده و ثابت و محکم، پست و درهم ریخته می گردند، در آن روز سنگهای سخت آن کوه ها، مانند سرابی لرزان و جایگاه های مورد بهره برداری آن کوه ها (مانند منازلی که در آنها ساخته می شود) به زمینی خالی و هموار مبدل می گردد. در آن روز شفاعت کننده ای نیست که شفاعت کند (بدون اذن خداوندی) و نه یار نزدیکی به انسان که سودی بخشد و نه عذری که گرفتاری را برطرف نماید.