نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
به عبدالله عباس که کارگزار او در بصره بود
و بدان که بصره جایگاه فرود شیطان و کشتگاه فتنه ها است. پس با احسان به مردم آن دیار، دل های آنان را روشن بساز و گره ترس و وحشت را از دل های آنان باز کن. شنیده ام به قبیله (بنی تمیم) تندخویی و خشونت روا داشته ای. در صورتی که ستاره ای از بنی تمیم ناپدید نشده مگر این که ستاره دیگری برای آنان طلوع کرده است. کسی از بنی تمیم در هیچ جنگی نه در دوران جاهلیت و نه در اسلام سبقت نگرفته است و برای آنان با ما خویشاوندی و نزدیکی پیوند دهنده ای است، ما به مراعات آن شایسته پاداش و بر قطع آن مستحق وبال می باشیم. ابوالعباس، خدا رحمتت کناد، خویشتن داری کن در آنچه که از خیر و شر به زبان و دست تو جاری می گردد که ما در گفتار و کردار تو شریک هستیم. (فرزند عباس) همواره مورد حسن ظن باش تا نظرم درباره تو برنگردد. والسلام.