خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): در این خطبه مردم را پند فرموده و خویشاوندی خود را با رسول خدا (صلی الله علیه و آله )تذکر داده است. ای مردمی که مورد غفلت نیستند و ای رهاکنندگان دستورات الهی که مسوولند. چه شده است که شما را از خدا گریزان و به سوی غیر خدا راغب می بینم. گویی آن چهارپایانید که شبان، آنها را شبانگاه به چراگاهی آلوده به وبا و آبشخوری دردخیز ببرد! و جز این نیست که به آن چهارپایان (مانند گوسفندان) تا مدتی علف خورانده می شود در حالی که آنها نمی دانند مقصود از آن تغذیه و فربه ساختن آنها چیست. اگر به آنها نیکویی شود، یک روز خود را همه روزگار عمر خود پندارند و سیر شدنشان را همه مرام و مقصدشان. سوگند به خدا: اگر بخواهم درباره خروج و دخول و همه شوون زندگی به هر یک از شما خبر می دهم. ولکن می ترسم درباره من به جهت مقایسه با رسول خدا (صلی الله علیه و آله )کفر بورزدید. آگاه باشید، من اینگونه اسرار را به کسی که مورد اطمینان است، ابلاغ می نمایم و سوگند به خدایی که رسول خدا (صلی الله علیه و آله )را بر حق انتخاب نمود و او را بر تمام مخلوقات برگزید، سخن نمی گویم مگر راست. آن رسول گرامی وقوع همه آن اسرار را برای من تعهد فرموده است، همچنین به من خبر داده است هلاکت هر کسی را که هلاکت خواهد گشت و نجات هر کس را که نجات خواهد یافت و همچنین سرنوشت امر زمامداری را نیز برای من اعلام فرموده است. رسول خدا (صلی الله علیه و آله )هیچ چیز را که بر سر من خواهد گذشت رها نکرد مگر این که به گوشم فرو خواند و برای من اعلام نمود. ای مردم، سوگند به خدا، من هرگز شما را به اطاعتی تحریک نمی کنم، مگر این که خودم در عمل به آن از شما سبقت می گیرم و شما را از معصیتی نهی نمی کنم مگر این که خودم پیش از شما، از آن اجتناب می نمایم.