خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): در این خطبه شگفت انگیز بودن خلقت شب پره (خفاش) را بیان می فرماید.
حمد خدا و منزه دانستن
او ستایش خدای راست که توصیفات از وصول به باطن معرفت او ناتوان است و عظمتش، عقول انسان ها را از رسیدن به ذات اقدسش طرد نموده است، تا حدی که راهی برای رسیدن به غایت ملکوت او در نیافته است. اوست خداوند حق و آشکار، حقیقی تر و آشکارتر از آنچه که چشم ها آن را می بینند. عقول بشری با تعیین حدود توصیفی به شناخت او نمی رسد تا (آن ذات اقدس با تشبیه به مخلوقات او) مشبه گردد. و اوهام انسان ها با اندازه گیریها، او را نتوانند تبیین کنند تا مجسمش سازند. مخلوقات را آفرید بدون تطابق مثالی و نه بر مبنای مشورت مشاور و کمک یار و یاور. امر خلقت با دستور او تمام گشت و اذعان به اطاعتش نمود. دستگاه خلقت، امر خداوندی را اجابت کرد و از خود دفع نکرد، و گردن نهاد و مقاوتی از خود نشان نداد. آفرینش شب پره
و از لطایف صنعت و شگفتی های خلقت او که به ما ارائه فرموده است، دقایقی از حکمت در این شب پره ها است که روشنایی انبساط دهنده همه اشیاء آن ها را منقبض نماید. و تاریکی منقبض کننده همه زنده ها آن ها را منبسط می سازد. (جای شگفتی است) که چشمان شب پره ها ناتوان است از استفاده از نور آفتاب روشنگر که آن ها را در طرق زندگی راهنمایی کند. و با وضوح دلالت خورشید با آنچه که می داند و می خواهد، ارتباط برقرار کند. و آن ها را به وسیله درخشش نور آفتاب از حرکت و گذشتن در انبوه تابش آن، منع نموده است. و آنها را در نهانگاهشان مخفی می دارد که از حرکت در روشنایی های آفتاب باز می مانند. شب پره در هنگام روز پلکها را بر روی حدقه های چشمش می اندازد. شب هنگام برای او روشنایی است که به راهنمایی آن برای پیدا کردن روزی های خود به حرکت درمی آید. چشمان شب پره را تاریکی شب از تلاش در راه آنچه که می خواهد، باز نمی دارد. و از حرکت در ظلمات شب، به جهت تاریکی آن امتناعی ندارد. بامدادان که خورشید جهان افروز برای زمین نشینان نقاب از چهره برمی دارد، و روشنایی های روزانه آن (حتی) بر لانه های سوسمار تابیدن می گیرد، شب پره مژه ها بر لبه های چشم برنهد، و به معاش اندوخته خود در تاریکی های شب، روی می آورد. پس پاکیزه پروردگاری که شب را برای شب پره روز و زمان تحصیل معاش، و روز را برای آن، موقع آرامش و استراحت قرار داد. پاکیزه پروردگاری که برای شب پره بال هایی از گوشش آفرید که در هنگام احتیاج به پرواز درمی آید. گویی آن بال ها پاره ای از گوشهای انسان است که نه پر دارد و نه رگ. ولی تو، جای رگها را در آن ها آشکار می بینی. برای شب پره ها دو بال است نه آنچنان رقیق و نازک که شکافته شوند و نه آن قدر سخت تا سنگینی کنند. شب پره ها می پرند و کودکان آن ها، چسبیده و پناهنده به آن ها می باشند. اگر مادران بیفتند (فرود آیند) کودکان نیز با آن ها می افتند. و اگر به پرواز درآیند کودکان نیز با مادران خود همراهند. کودکان از مادران جدا نمی گردند، تا ارکان جسمانی آن ها محکم گردد. و بال های آن ها توانایی حمل و پراندن آن ها را داشته باشند (و تا آنگاه که) طرق معیشت خود را بشناسند و به مصالح خویشتن پی ببرند. پس پاک و منزه است آفریننده همه کائنات بدون مثالی که پیش از خلقت آن ها با ابداع خداوندی، سابقه ای داشته باشد.