خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): این سخنان را حضرت پیش از شهادتش فرموده است: ای مردم، هر کس از آنچه فرار می کند (مرگ) در حال فرار آن را خواهد دید. واپسین روز عمر آدمی که پایان حیات او است به طرف آن رانده می شود. گریز از مرگ دریافت آن است. بسا روزهایی که در کاوش از راز نهانی این امر، پشت سر گذاشتم. خداوند سبحان نخواست مگر پوشیده داشتن آن را. هیهات! علم به حقیقت این امر نهفته است و برای هیچ کس آشکار نخواهد گشت. اما وصیت من به شما: پس هرگز به خدا شریک قرار ندهید. و سنت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله )را ضایع مکنید. این دو ستون را برپا دارید. و این دو چراغ را روشن نگاهدارید. با عمل به این دو تکلیف اساسی برای شما سرزنشی متوجه نیست مادامی که متفرق نشوید. هر انسانی از شما به مقدار توانایی اش تکلیف شده و باید برای ادای آن بکوشد. به مردن نادان تخفیف داده شده است. (خداوند متعال در مراعات قدرت برای تکلیف، بندگان خود را مورد ترحم قرار داده است) پروردگاری است مهربان و دینی است محکم و مستقیم و امامی است دانا. من تا دیروز با شما بودم و امروز عبرتی برای شما هستم. و فردا از شما جدا می شوم. خداوند مرا و شما را ببخشاید. اگر پایم در این لغزشگاه بر جای ماند که به زندگی ام ادامه خواهم داد، و اگر پایم در این ورطه بلغزد، (و رخت از این دنیا بربندم، موجب شگفتی نیست) زیرا زندگی ما در سایه های شاخسارها و محل وزش باد و زیر سایه ابری بود که تراکم انبوهش در فضا از بین رفت، و نشانه های آن از روی زمین محو گشت. (عوامل بقای حیات ما همانند سایه ها و بادها و ابرهایی است که در حرکت رو به فنا است). و جز این نیست که من همسایه ای بودم که روزگاری بدنم مجاورت با شما داشت. و به همین زودی بدنی خالی از روح، از من خواهید یافت. که پس از حرکت ساکن شده است و بعد از گویایی خاموش. باشد که آرامش (ابدی) و از حرکت افتادن چشمان و سکون اعضای بدنم پندی برای شما باشد، زیرا موعظه این آرامش و بی اراده افتادن برای کسانی که بخواهند عبرت بگیرند، از سخن و منطق رسا و گفتار شنیدنی موثرتر است. وداع من با شما وداع مردی است که انتظار دیدار را دارد. فردا روزگاری را که من میان شما سپری کرده ام خواهید دید. در آن روزهای آینده نهانی های من برای شما آشکار می گردد. و خواهید شناخت مرا پس