خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): این کلام مبارک در نهی از غیبت کردن (بدگویی و فاش ساختن گناه شخصی که انسان مخفیانه مرتکب آن شده است) می باشد.
و جز این نیست که برای کسانی که از معصیت و ارتکاب خطا محفوظ و سالم هستند، سزاوار است که کسانی را که مرتکب گناهان و معصیت می شوند مورد ترحم قرار بدهند و شکرگزاری در برابر این که توانسته اند از آلودگی به گناه در امان باشند بر آنان غالب شود و مانع عیب جویی و عیب گویی از مبتلایان به گناه گردد. (حال که چنین است، یعنی لازم است که مردمان سالم محفوظ از گناه و خطا عیب جویی و عیب گویی نکنند) پس به طریق اولی نباید کسانی که خود مبتلاء و آلوده به عیوب هستند، انحرافات و گناهان دیگران را افشاء کنند و بازگو نمایند. آیا این عیب جو نمی بیند پرده پوشی خداوندی را درباره گناهان خود او، که بزرگ تر است از آن خطایی که آن انسان مرتکب خطا، مبتلا به آن شده است؟ آن عیب گیر چگونه آن گرفتار را سرزنش می کند، در صورتی که خود او نیز همانند آن معصیت را مرتکب شده است! و اگر هم مانند آن گناه را مرتکب نشده باشد، در غیر از آن مورد، خدا را نافرمانی کرده است که بزرگتر از آن معصیت بوده است. و سوگند به خدا، اگر آن عیب جو خدا را با گناه بزرگ نافرمانی نکرده و گناهی کوچک انجام داده باشد، جرات او به ابراز عیب مردم گناهی بزرگ تر است. ای بنده خدا، در اظهار عیب هیچ کس درباره گناهی که مرتکب شده است، شتاب مکن، زیرا شاید برای او بخشیده شده باشد. و برای خود درباره معصیت کوچک احساس امان مکن، شاید برای همان معصیت کوچک معذب خواهی گشت. پس هر کسی از شما که به عیب دیگری اطلاع پیدا کرده است، به جهت اطلاعی که از عیب خود دارد، از ابراز آن خودداری نماید. و شکر و سپاسگزاری برای محفوظ ماندن از خطا او را از توجه به آنچه که دیگری به او مبتلا شده است، منصرف بسازد.