خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): در وضع طلحه و زبیر و بیعت آن دو با آن حضرت
طلحه و زبیر
سوگند به خدا، آنان منکری (امر ناشایستی) را نتوانسته اند به من نسبت بدهند. آنان مابین خود و خودشان انصاف نکردند و آنان حقی را طلب می کنند که خود، آن را رها ساخته اند. و خونی را مطالبه می نمایند که خود، آن را ریخته اند. اگر من (بر فرض محال) در عدم ایفای حق و ریختن خون شریک آنان بوده ام. آنان قطعا سهمی از آن داشته اند، و اگر پایمال کننده حق و ریزنده خون، آنان بودند، قرار گرفتن تحت تعقیب و مطالبه به جز آنان هیچ احدی را نشاید. و نخستین عدالت آنان این است که درباره خود (یا علیه خود) حکم کنند. قطعی است که من با بصیرت خود در این زندگانی حرکت می کنم، امری رابه کسی مشتبه نساخته ام و هیچ امری هم برای من مشتبه نشده است. و این گروه که (با طلحه و زبیر برای شعله ور ساختن آتش جنگ) به راه افتاده اند، ستمکارند. در میان این قوم ظالم، هم لجن است و هم زهر عقرب و هم شبهه تاریک در آن نهفته است. و حقیقت امر آشکار است، و باطل از اصلش برطرف شده است. و زبانش از تحریک برای برپا کردن شر بریده است. و سوگند به خدا، برای آن نابکاران حوضی را پر خواهم ساخت (جنگی را برپا خواهم کرد) که آب آن را خودم کشیده ام. آنان از آن حوض سیراب برنخواهند گشت و آب گوارایی از آن نخواهند آشامید. امر بیعت
و از جمله همین کلام است: برای بیعت با من، مانند شتران ماده که به سوی بچه های خود روی بیاورند، به من روی آوردید. می گفتید: بیعت، بیعت. دستم را برای امتناع از بیعت می بستم. شما باز می کردید، و دستم را پس می کشیدم شما آن را به سوی خود برای بیعت جذب می کردید. خداوندا، آن دو نفر (طلحه و زبیر) رابطه ضروری خود را با من قطع نمودند و به من ظلم کردند و بیعت با من را شکستند و مردم را علیه من تحریک کردند و شوراندند. خداوندا، باز کن آنچه را که بستند، و محکم مفرما آنچه را که برقرار نمودند. و برای آنان در آنچه آروز کردند و عمل نمودند، بدی و ناگواری ارایه فرما. من پیش از جنگ از آن دو عهدشکن خواستم برگردند و حق را بپذیرند، و پیش از بروز پیکار تحمل نمودم (باشد که از راه انحراف برگردند) ولی قدر این نعمت الهی را ندانستند و عافیت را (که به سراغشان آمده بود) برگرداندند.