خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): در این خطبه حضرت از فتنه های بصره خبر می دهد
ای احنف، گویی آن مرد را می بینم با لشکری در حرکت است که برای آن نه غباری است و نه بانگی. نه آوازی از جویدن لگام های اسبانش برمی آید و نه صدایی از هیجان آن ها، زمین را با قدم های خود آن چنان زیر و رو کنند که گویی قدم های شتر مرغان است. از همین خطبه است که اتراک را توصیف می فرماید: گویی می بینم آنان را صورتهایی دارند، مانند سپرهایی تو در تو. آنان ابریشم و دیبا می پوشند. اسبهای گزیده یدک می کشند. در آن مکان چنان کشتاری شود که مجروح از روی کشته شده عبور کند و فرارکننده لشکریانش کمتر از اسیران آن ها باشد. یکی از یاران آن حضرت عرض کرد: آیا به شما علم غیب داده شده است؟ آن حضرت خندید و به آن مرد که از قبیله کلب بود چنین فرمود: ای کلبی، این که گفتم علم غیب نیست بلکه علمی است که از صاحب علم (پیامبر اکرم) فراگرفته ام. و جز این نیست که علم غیب، علم به قیامت است و به آن امور که خداوند سبحان در فرموده خود شمرده است: (خدا است که علم قیامت در نزد او است، و اوست که باران را فرو می فرستد، و می داند آنچه را که در ارحام است و هیچ کسی نمی داند آنچه را که فردا خواهد اندوخت و کسی نمی داند که در کدامین زمین خواهد مرد.) پس خداوند سبحان است که آنچه را که در ارحام است می داند- مرد یا زن زشت یا زیبا، سخی یا بخیل، شقی یا سعید- و همچنین خدا می داند کسی را که هیزم آتش دوزخ خواهد شد یا در بهشت با پیامبران همدم خواهد گشت. این است آن علم غیب که کسی جز خدا آن را نمی داند. و جز این ها علمی است که خدواند آن را به پیامبرش تعلیم فرموده و آن بزرگوار هم به من تعلیم فرموده است و در حق من دعا کرده است که سینه من پذیرای آن شود و دلم آن را دریابد.