خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): این سخنان را در هنگامی فرمود که در تقسیم بیت المال به طور مساوی مورد توبیخ قرار گرفت.
آیا شما به من امر می کنید که در قلمرو زمامداری خود با ستمکاری پیروز شوم! سوگند به خدا هرگز چنین کاری نمی کنم مادامی که شب و روز پشت سر هم می آیند و می روند، و مادامی که ستاره ای به دنبال ستاره ای حرکت می کند. اگر مال از آن من بود، همه مردم را در تقسیم آن مساوی می گرفتم، چه رسد به این که مال قطعا مال خدا است. آگاه باشید، که عطای مال در غیر موردش افراط در خرج و اسراف است و این افراط گری و اسراف صاحبش را در دنیا بالا می برد و در آخرت ساقطش می نماید. و در میان مردم عزیز می دارد و در نزد خدا پست و خوارش می سازد. و هیچ کسی مال خود را در مصرف ناحق و برای کسانی که شایستگی آن مال را ندارند، صرف نمی کند، مگر اینکه خداوند او را از سپاسگزاری همان مردم محروم می نماید. و محبت آنان برای کسی دیگر برقرار می گردد و اگر روزی پایش در حوادث روزگار بلغزد و به کمک آنان نیازمند شود، همان مردم بدترین دوست و لئیم ترین رفیق مسحوب می گردند.