خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): در تحریک یارانش به جهاد
در صف آرایی و حمله بر دشمن، زره پوش را بر بی زره مقدم بدارید، و دندان ها را برهم بفشارید. زیرا در موقع وارد کردن نیزه ها بر بدن دشمن این حالت بهتر می تواند شمشیرها را از فرق سر برگرداند و بپیچد، زیرا این حرکت و پیچیدن، زخم را کاری تر، و شکاف را عمیق تر می سازد. و پلکها را روی هم گذارید، و چشم را نیم بسته نگهدارید، زیرا این حالت دل را محکم تر و آرام تر می سازد. صداها را بخوابانید، زیرا بهترین عامل برای برطرف ساختن زبونی و شکست، بی سر و صدا بودن در میدان کارزار است. و بیرق را به این سو و آن سو نکشانید و پیرامون آن را خلوت نکنید و بیرق را فقط به دست دلاوران و مردان غیور و رزم آورانی بسپارید که دارای حمیت و غیرت برای حفظ وابستگان نیازمند به حفظ و نگهبانی می باشند. زیرا کسانی که تحمل فرود آمدن حوادث سخت و کوبنده را دارند کسانی هستند که دور پرچم های خود می گردند. و به مخالفت راست و چپ و پس و پیش آن ها به طور کاملا جدی می پردازند. آنان از بیرق ها عقب تر نمی افتند تا آن ها را تسلیم دشمن نمایند، و از آن ها پیش نمی افتند تا آن ها را تنها بگذارند. هر مردی باید همتای خود را در رزمگاه کفایت کند و برادر خود را با جان خود مواسات نماید، و همتای رزمی خود را به برادرش نسپارد، تا در نتیجه همتای خود و همتای برادرش به عهده او باشند. و سوگند به خدا، اگر شما از شمشیر این دنیا فرار کنید، توانایی سالم ماندن از شمشیر آخرت را ندارید. و شما سروران عرب و بزرگ ترین برجستگانید. قطعی است که غضب خداوندی و ذلت و پستی پایدار و ننگ و عار جاودان در فرار از دشمن است. و آن کس که از جهاد بگریزد، بر طول عمر خود نمی افزاید، و مابین او و روزی که مرگش فرا خواهد رسید، ممنوعیتی ایجاد نخواهد گشت. کیست آن رهسپار کوی لقاءالله که چون تشنه ای تلاش کند و به آب برسد. بهشت زیر نیزه های بلند است. امروز خبرها مورد امتحان قرار می گیرد (اعمال و نیتهای مردم در این روز مبارزه و جنگ آزمایش می شود). سوگند به خدا، من به رویارویی با دشمنانم مشتاق ترم از اشتیاق آنان به وطن های خود. پروردگارا، اگر آن تبهکاران حق را رد کردند، جمعشان را پراکنده ساز و کلمه (نظر و عقیده) باطلشان را متفرق فرما. آنان را به نتیجه خطاهایشان که هلاکت است بسپار. آنان مواضع خود را از دست نخواهند داد، مگر با ضربه های پی درپی نیزه ها که ضربه خورده را به تنفس های بلند وادار کند (یا از وسعت شکاف جراحتهای آنان باد عبور کند). (آنان مواضع خود را از دست نخواهند داد) مگر با ضربتی که تارک آنان را بشکافد و استخوان های آنان را بیندازد. و بازوها و قدم های آنان را از تن جدا کند و بر خاک بیفکند. (و نیز جای خود را تغییر نخواهند داد) مگر با هجوم سپاهیانی پس از سپاهیان و مگر با کوبیدن آنان با لشکری پس از لشکری که از همه جهات جمع شده و انبوه شده اند، مگر این که لشکرهایی پی درپی به شهرهای آنان کشیده شوند، تا آن که اسب ها سم های خود را بر آخرین خطوط سرزمینشان بکوبند و همه اطراف مراتع و چراگاه هایشان را زیر لگد خود بگیرند.