خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): امیرالمومنین (علیه السلام) در این خطبه یاران خود را اندرز می دهد
خداوند سبحان پیامبر را برای دعوت به سوی حق و شاهد بر خلق فرستاد. آن برگزیده محبوب، رسالتهایی را که از پروردگارش گرفته بود، بدون ضعف و تقصیر به مردم تبلیغ فرمود، و در راه خدا با دشمنان خدا بدون سستی و عذرخواهی غیر موجه جهاد نمود. او پیشوای هر انسانی است که تقوا بورزد و بینایی کسی که در مسیر هدایت قرار بگیرد. و از جمله این خطبه است: اگر می دانستید آنچه را که می دانم و غیب آن از شما پوشیده است، در آن هنگام از آسایشگاه های خود بیرون می رفتید و در این راه و در آن راه بهت زده می گشتید. به اعمال خود گریه می کردید و بر سر و سینه خود می زدید. و اموال خود را بدون نگهبان و کسی که برای حفظ آن جانشین شما باشد رها می کردید و هر کس از شما را نفس خود مشغول می نمود و به کسی دیگر توجهی نداشت. ولی آنچه را که به شما تذکر داده شده بود به فراموشی سپردید و از آنچه که شما را از آن بیمناک کرده بودند، خاطر جمع شدید. در نتیجه رای شما از مغزتان گم شد، و امر شما بر شما پراکنده گشت. بسیار دوست می دارم خداوند بین من و شما جدایی بیندازد، و مرا به مردمی ملحق بسازد که برای من شایسته تر از شما باشند. سوگند به خدا- مردمانی مبارک رای، دارای بردباری متین، گویندگان بر حق، دوری گزیدگان از ستم برای حرکت در راه سبقت بگیرند، و در صراط مستقیم به سرعت حرکت کنند. مردمانی که در کسب توشه برای آخرت ابدی خود و کرامت گوارای آن حیات فناناپذیر پیروز گشتند. آگاه باشید، به خدا سوگند، آن فرزند ثقیف متکبر و رویگردان از حق و عدالت بر شما مسلط می گردد، محصولات شما را می خورد، و پیه شما را آب می کند، بیار آنچه را که داری ای پدر جعل!