خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): این خطبه در توصیفی از رسول خدا و اهل بیت او علیهم السلام است.
حمد خدای راست که فضل خود را در میان مردم بگسترانید، و دست خود را برای بخشایش به آنان برگشاد. ستایش او را می گوییم در همه امورش، و یاری از او می طلبیم برای ادای حقوقش، و شهادت می دهیم که جز او خدایی نیست و به این که محمد (صلی الله علیه و آله )بنده و رسول او است. خداوند سبحان او را با امر خود برای اظهار حق و گویایی ذکرش فرستاد. او رسالت را با کمال امانت ادا کرد و در حد (اعلای) رشد رخت از این دنیا بربست، و در میان ما پرچم حق را جانشین ساخت، که هر کس از آن پیشی گرفت، از دین خارج گشت، و هر کس از آن عقب افتاد، در هلاکت سقوط کرد، و هر کس که ملتزم پیروی از او گشت، به سعادت واقعی نایل آمد. متانت و درنگ در سخن خاصیت دلیل آن پرچم است. آن دلیل با تحمل و بردباری قیام می کند، و وقتی که قیام کرد، با سرعت به تکاپو می پردازد. هنگامی که شما گردن برای او فرود آورید و برای تعظیم موقعیت او با انگشتانتان به سوی او اشاره کردید، مرگ به سراغش آمده و او را می برد. پس از چشم بستن او از این دنیا تا زمانی که خدا بخواهد درنگ خواهید کرد، تا آنگاه که خداوند در میان شما کسی را ظاهر نماید که شما را جمع و پراکندگی شما را به تشکل مبدل نماید. پس علاقمند به زمامداری کسی نباشید که خود به آنچه که از وی می خواهید، روی نیارود و ناامید از کسی که پشت گردانیده است، نیز نباشید. زیرا چه بسا که یکی از دو پای شخصی که پشت گردانیده است. بلغزد و پای دیگرش ثابت بماند. آگاه باشید، مثل اهل بیت محمد (صلی الله علیه و آله )مثل ستارگان است. هرگاه ستاره ای از آنان غروب کند، ستاره ای دیگر طلوع نماید. چنان که می بینم فضل و اعمال خداوندی درباره شما تکمیل گشته و آنچه را که آرزو می کردید، به شما نشان داده است.