الثَّالثَة عَشر: «مُناجات الذّاکرینَ»
سيزدهم: مناجات يادكنندگان حق
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خدای بخشاینده مهربان
اِلهي لَوْ لاَ الْواجِبُ مِنْ قَبُولِ اَمْرِكَ، لَنَزَّهْتُكَ مِنْ ذِكْري اِيَّاكَ، عَلي
خدایا اگر پذیرفتن فرمانت واجب نبود تو را پاک تر از آن می دانستم که من نام تو را به زبان آرم گذشته
اَنَّ ذِكْري لَكَ بِقَدْري لا بِقَدْرِكَ، وَما عَسي اَنْ يَبْلُغَ مِقْداري حَتّي
از اینکه ذکری که من از تو کنم به اندازه فهم من است نه به مقدار مقام تو و تازه مگر چه اندازه امید است
اُجْعَلَ مَحَلّاً لِتَقْديسِكَ، وَمِنْ اَعْظَمِ النِّعَمِ عَلَيْنا جَرَيانُ ذِكْرِكَ عَلي
قدرم بالا رود که محل تقدیس (و به پاکی ستودن) تو قرار گیرم و از بزرگترین نعمت های تو بر ما همان جریان داشتن ذکر تو بر
اَ لْسِنَتِنا، وَاِذْنُكَ لَنا بِدُعآئِكَ وَتَنْزيهِكَ وَتَسْبيحِكَ اِلهي فَاَ لْهِمْنا
زبان ما است و همان اجازه ای است که برای دعا کردن و به پاکی ستودنت به ما دادی خدایا پس ذکر
ذِكْرَكَ فِي الْخَلاءِ وَالْمَلاءِ، وَاللَّيْلِ وَالنَّهارِ، وَالْإِعْلانِ وَالْإِسْرارِ، وَفِي
خویش را به ما الهام کن در خلوت و جلوت و شب و روز و آشکار و نهان و در
السَّرَّآءِ وَالضَّرَّآءِ، وَآنِسْنا بِالذِّكْرِ الْخَفِيِّ وَاسْتَعْمِلْنا بِالْعَمَلِ الزَّكِيِّ،
خوشی و ناخوشی و ما را به ذکر خفی و پنهانت مأنوس کن و به کار پاکیزه و کوشش خداپسند
وَالسَّعْيِ الْمَرْضِيِّ، وَجازِنا بِالْميزانِ الْوَفِيِّ اِلهي بِكَ هامَتِ
وادار و پاداش ما را به سنگ تمام بده خدایا دل های شیدا همه سرگشته
الْقُلُوبُ الْوالِهَةُ، وَعَلي مَعْرِفَتِكَ جُمِعَتِ الْعُقُولُ الْمُتَبايِنَةُ، فَلا
و تشنه توأند و خِرَدهای متفرق و جدا همه در مورد شناسایی و معرفت تو متفق گشته اند و از این رو
تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ اِلاَّ بِذِكْراكَ، وَلا تَسْكُنُ النُّفُوسُ اِلاَّ عِنْدَ رُؤْياكَ، اَنْتَ
دل ها جز به یاد تو آرام نگیرند و جان ها جز به مشاهده جمالت تسکین نیابند تویی که در هر جا
الْمُسَبَّحُ في كُلِّ مَكانٍ وَالْمَعْبُودُ في كُلِّ زَمانٍ، وَالْمَوْجُودُ في كُلِ
تسبیحت گویند و در هر زمانی پرستش کنند و در هر آن موجود بوده ای و به هر
اَوانٍ، وَالْمَدْعُوُّ بِكُلِّ لِسانٍ، وَالْمُعَظَّمُ في كُلِّ جَنانٍ، وَاَسْتَغْفِرُكَ مِنْ كُلِ
زبان تو را خوانند و در هر دلی تو را به بزرگی یاد کنند و از تو آمرزش خواهم از هر
لَذَّةٍ بِغَيْرِ ذِكْرِكَ، وَمِنْ كُلِّ راحَةٍ بِغَيْرِ اُنْسِكَ، وَمِنْ كُلِّ سُرُورٍ بِغَيْرِ
لذتی جز لذت تو و از هر آسایشی جز انس با تو و از هر شادمانی بجز
قُرْبِكَ، وَمِنْ كُلِّ شُغْلٍ بِغَيْرِ طاعَتِكَ، اِلهي اَنْتَ قُلْتَ وَقَوْلُكَ الْحَقُّ، يا
قرب تو و از هر سرگرمی به جز فرمانبرداریت خدایا تو فرمودی و گفته ات حق است «ای
اَيُّهَا الَّذينَ امَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْراً كَثيراً، وَسَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَاَصيلاً،
کسانی که ایمان آورده اید خدا را یاد کنید یاد کردن بسیار و تسبیح او گوئید در بامداد و پسین»
وَقُلْتَ وَقَوْلُكَ الْحَقُّ فَاذْكُرُوني اَذْكُرْكُمْ، فَاَمَرْتَنا بِذِكْرِكَ، وَوَعَدْ تَنا
و نیز فرمودی و گفته ات حق است «مرا یاد کنید تا من هم شما را یاد کنم» پس تو ما را به یاد کردنت دستور فرمودی و به ما وعده دادی
عَلَيْهِ اَنْ تَذْكُرَنا تَشْريفاً لَنا وَتَفْخيماً وَاِعْظاماً، وَها نَحْنُ ذاكِرُوكَ كَما
که برای شرافت و عزت و عظمت بخشی به ما تو هم ما را یاد کنی و ما هم اکنون مطابق فرمانت تو را
اَمَرْتَنا، فَاَنْجِزْ لَنا ما وَعَدْتَنا، يا ذاكِرَ الذَّاكِرينَ، وَيا اَرْحَمَ الرَّاحِمينَ
یاد کنیم پس تو هم به وعده خویش وفا کن ای که از یادکنندگانت یاد کنی و ای مهربانترین مهربانان