نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
به فرماندهان لشکریانش
از بنده خدا علی بن ابیطالب زمامدار مومنین به مرزداران: اما بعد از حمد و ثنای خداوندی، لازم است بر حاکم که اگر به امتیازی نایل گشت و یا نعمتی به او اختصاص یافت، آن امتیاز یا نعمت موجب دگرگونی او درباره رعیتش نگردد و آن نعمتهایی که خداوند متعال قسمت او کرده است، وسیله نزدیکی بیشتر به بندگانش و مهربانی به برادرانش گردد. آگاه باشید، حقی که شما بر من دارید، این است که هیچ رازی را از شما مخفی ندارم مگر در مسائل مربوط به جنگ، و شما را از اظهار نظر در امری کنار نزنم مگر در حکمی که صادر می کنم، و حقی که شما دارید از مورد خود به تاخیر نیندازم و در اواسط آن مورد بدون این که آن را به پایان برسانم، توقف نکنم. و همه شما نزد من درباره حق مساوی باشید. اگر چنین کردم (حقوق شما را به جای آوردم) نعمت خداوندی برای شما تثبیت شده و اطاعت من بر شما واجب است و این که از هر دعوتی که کنم عقب ننشینید و در اموری که که به صلاح شما است هرگز کوتاه نیایید و در حوادث سخت و متراکم (برای وصول به حق) فرو روید. پس اگر شما در این دستورات سازنده در ارتباط با من استقامت نورزید، هیچ کس برای من از کسانی از شما که منحرف شده اند موهون تر نخواهد بود. سپس او را کیفر بزرگی می دهم و در نزد من رهایی نخواهد یافت. پس این دستورات را از فرماندهانتان بگیرید و از نفوس خود به آن امرا آنچه را که خداوند به وسیله آن حیات مادی و معنوی شما را اصلاح نماید، تقدیم کنید. والسلام.