خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
سخنی است از آن حضرت، موقعی که یاران او پیشنهاد آمادگی برای نبرد با اهل شام نمودند ، پس از فرستادن جریر بن عبدالله بجلی به سوی معاویه برای گرفتن بیعت به علی بن ابیطالب (علیه السلام)، و معاویه بیعت آن حضرت را نپذیرفت.
آماده شدن من برای نبرد با اهل شام در حالیکه جریر در نزد آنان است، بستن درهای حجت بر روی اهل شام است و منصرف نمودن اهل شام از خیر، اگر خیر را بخواهد ولی من برای ماموریت جریر وقتی را تعیین نموده ام که پس از سپری شدن آن مدت معین، در نزد معاویه و اهل شام توقف نخواهد کرد، مگر اینکه فریب بخورد یا مرتکب معصیت گردد. نظر من در این موقع شکیبائی است. شما در چنین وضعی مدارا کنید و من در این حال از بسیج کردن شما کراهت دارم. من بینی و چشم این امر را زدم و پشت و روی آن را گرداندم (همه سطح و ابعاد غائله شام و کاخ نشین آن را بررسی و تحقق نمودم) در نتیجه، جز اختیار انتخاب میان دو موضوع ندیدم: یا نبرد با آن طغیانگر فرعون صفت و یا کفر به آنچه که محمد (صلی الله علیه و آله )آورده است. در گذشته برای امت اسلامی زمامداری بود که حوادثی را به وجود آورد و مردم را درباره خود به گفتگوی باهیجان وادار کرد سپس مردم با او عدوات ورزیدند و تغییرات دادند.