خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
این خطبه از فصیح ترین سخنان امیرالمومنین (علیه السلام) است در این خطبه مردم را موعظه نموده، آنان را از گمراهی به هدایت می کشاند. گفته شده است: این خطبه را پس از کشته شدن طلحه و زبیر فرموده است. شما ای مردم، به وسیله ما دودمان محمد (صلی الله علیه و آله )از تاریکیهای جهل و فساد رها گشتید، و راه هدایت را در پیش گرفتید و گام بر فراز اعتلا نهادید. شبهای تیره و تار جاهلیت را به وسیله تکاپوها و ارشادهای ما پشت سر گذاشتید، تا فروغ بامداد اسلام بر عقول و دلهای شما درخشیدن گرفت ناشنوا باد گوشی که نصایح رسا و سازنده را درنیابد! کسی که فریاد بلند گوشش را کوبیده و کر ساخته است، چگونه از صدای ضعیف تاثر خواهد پذیرفت؟ پیوسته با خدایش باد دلی که از لرزش و هیجان محبت الهی و احساس عظمت خداوندی جدا نمی گردد! من همواره انتظار بروز نتایج خیانتگری شما را می کشیدم و آثار فریب خوردگی شما را با فراستم دریافته بودم پرده من دین مرا از دیدگان شما پوشیده، صدق نیت و صفای درونم حقیقت شما را بر من آشکار ساخته است. من نگهبانی شما را در راه های حق که در میان جاده های ضلالت کشیده شده است، به عهده گرفته ام. شما در این جاده های گمراهی به یکدیگر می رسید و رهبری ندارید. زمینها را حفر می کنید و به آبی نمی رسید. امروز کلمات و رویدادهای گنگ و بی زبان را که تنها برای گوشهای شنوا گویایی دارند، به سخن گفتن وادار می سازم. اندیشه آن مردمی که از من بر کنار شده اند، از دریافت حق و حقیقت به دور افتاده است. از آنهنگام که به دیدار حقیقت نائل آمده ام، شک و تردیدی در آن نداشته ام. هراس موسی (علیه السلام) برای ترس از خویشتن نبود، بلکه از آن بیمناک بود که مبادا پرچم پیروزی به دست نادانان بیافتد و دولتهای ضلال بر مردم حکومت نمایند. ما امروز راه حق و باطل را تکلیف نمودیم و هر کسی راه خود را پیش گرفت. کسی که اطمینان به آب دارد، سوز عطش طاقت از دستش بر نخواهد گرفت.