نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
به عبدالله بن عباس پس از شهادت محمد بن ابی بکر
اما بعد از حمد و ثنا، کشور مصر به وسیله دشمنان گشوده و تصرف گشت و محمد بن ابی بکر رحمه الله به شهادت رسید و ما شهادت این مرد خدا را به عنوان از دست دادن فرزندی خیرخواه و خیراندیش و کارگزاری بسیار کوشا و شمشیری بران و رکنی دفاع کننده محاسبه می کنیم. من مردم را برای ملحق شدن به او تحریک کردم و آنان را پیش از آن که آن یار و یاور عزیز ما به شهادت برسد به کمک و پشتیبانی او ترغیب نمودم و دستور دادم. آنان را پنهانی و آشکار و ابتدا و مکررا دعوت نمودم. برخی از آنان با اکراه آمدند و بعضی دیگر عذر دروغین آوردند، پاره ای هم محمد بن ابی بکر و تنها و بی یاور گذاشتند و عقب نشستند. از خداوند متعال مسالت می دارم که مرا به زودی از دست آنان نجات بدهد. سوگند به خدا اگر در هنگام رویارویی با دشمن اشتیاق و امید مرگ نداشتم و خود را برای مرگ آماده نمی کردم، دلم نمی خواست حتی یک روز با آنان باشم و آنان را ملاقات کنم.