فرمانی است از آن حضرت (علیه السلام):
به یکی از کارگزارانش در موقعی که او را برای دریافت زکات فرستاده بود
امیرالمومنین او را به تقوای الهی در نهانی های کار و کردارهای پوشیده اش دستور می دهد، آن کارها و کردارها که شاهدی جز خدا و وکیلی غیر از او ندارد. و دستور می دهد او را که اطاعت خداوندی را در ظاهر چنان به جای نیاورد که عملش در نهان بر خلاف آن باشد. و هر کس که پنهان و آشکارش و کردار و گفتارش، مخالف یکدیگر نباشد، قطعا امانت انسان بودن را ادا کرده و در عبادت اخلاص ورزیده است. و دستور می دهد او را که به جهت حاکمیت، بر رعیت برتری نجوید، در نتیجه با مردم زیردست خود تعارض نکند و آنان را تکذیب نکند و از آنان اعراض ننماید، زیرا آنان همگی برادران دینی و یاوران برای استیفای حقوق می باشند. و به یقین برای تو در این زکات بهره ای مقرر و حقی است معلوم و شرکایی است از مستمندان و فقرای ناتوان و ما حق تو را ادا خواهیم کرد. پس تو حقوق مردم مستحق را ادا کن و اگر ادا نکنی قطعا روز قیامت از کسانی خواهی بود که بیش از همه دشمن دارند. بدا به حال کسی که فقرا و بینواایان و دریوزه کنان و رانده شوندگان از جامعه و وامداران و در راه ماندگان، دشمن او در نزد خدا باشند. و کسی که امانت را ناچیز شمارد و به آن خیانت کند و نفس و دین خود را از خیانت پاک نگرداند، قطعا ذلت و رسوایی را در دنیا به خود وارد ساخته و او در آخرت ذلیل تر و رسواتر خواهد بود. و به یقین خیانت بر امت بزرگترین خیانت است و فریبکاری پیشوایان زشت ترین فریبکاری ها است والسلام.