خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): پس از بازگشت از نبرد صفین
سپاس او را گویم که تتمیم نعمتش جویم و راه تسلیم به عزتش پویم و برای مصونیت از تباهی ها دست و دل از معصیتش شویم و از روی نیاز به کفایتش یاری از او خواهم. کسی که او هدایتش کند، گمراه نگردد و آن که با مقام شامخش به خصومت برخیزد، نجات نپذیرد. و هر کس که او کفایتش کند، احتیاج از او دوری گیرد. سپاسش، برترین وزنه ها در میزان کمالات است و شایسته ترین اندوخته ها در قلمرو ارزشها و خیرات باشد. من شهادت به یگانگی بی انباز آن معبود مطلق می دهم که جز او خدائی نیست. شهادتی که خلوصش از آزمایشها گذشته، و حقیقت نابش در دل و جان نشسته. تا مشیت ربوبی او بر بقای ما حکم کند، شهادت به یگانگی اش دستاویز ما است تا سرحد دیارش و ذخیره فناناپذیر ما در راه پر هول و هراس از آنچه که در سر راه ما است. شهادت به وحدانیتش لازمه ایمان است و آغاز احسان و رضای خداوند رحمان و طرد شیطان. و شهادت می دهم که محمد (صلی الله علیه و آله )بنده و رسول او است. خداوند سبحان محمد (صلی الله علیه و آله )را به جامعه انسانی فرستاد، برای ابلاغ دینی مشهور در عقول و افکار، و با علائمی معروف در قرون و اعصار، با کتابی نوشته با قلم ربانی، و نوری فروزان و پرتوی فراگیر جهان، و امری روشن و جدا کننده صحت و بطلان. تا با آن رسالت الهی، تاریکی اشتباهات و ابهامها را از مغز و دل مردمان بزداید و با دلایل روشن، حجتها بر آنان تمام کند و با آیات ربانی از سقوط در پرتگاه برحذرشان بدارد و با اخطار به کیفرهایی که دامنگیر تبهکاران می گردد، تهدیدشان نماید. این رسالت عظمی در دورانی و برای جامعه ای درخشیدن گرفت که طناب وحدت انگیز دین از هم گسیخته، پایه ها و ستونهای یقین به لرزه درآمده، اصول بنیادین حقایق متلاشی، و واقعیت امر پراکنده بود. جامعه ای که راههایش برای حرکتهای رهایی بخش تنگ بود و باریک، و منابع و عقول و اندیشه های افرادش در مسیر حیات نابینا و تاریک. اثری از رشد و هدایت وجود نداشت و کوری و ظلمت همه جا و همه شئون بشری را فرا گرفته بود. نافرمانی به خدا شایع بود و یاری به شیطان رایج. ایمان در همه شئون حیات شکست خورده و ستونهای برپا دارنده اش فرو ریخته، نشانها و علائمش تیره و ناشناخته، راههایش متروک، و جاده هایش محو و نابود گشته بود. در آن دوران که نور رسالت برافروخت، مردم اطاعت از شیطان را پیشه خود نموده، راههای آن پلید نابکار را پس گرفته، سیراب شدن خود را از چشمه های آن مطرود ابدی می جستند. علمهای شیطانهای به دوش گرفته، پرچم آن مردود بارگاه ربانی را به اهتزاز درآورده بودند. در فتنه ها و شورشهایی غوطه ور بودند که با ناخنهای خود، آنان را خورد کرده، با سمهای ویرانگر آنان را کوبیده و همواره روی سر ناخنها به انتظار برپا کردن اضطراب و بلوا ایستاده بود. مردمی سرگردان و حیران و نادانهایی شورش زده در بهترین جایگاه و با بدترین همسایگان زندگی می کردند، محرومیت از خواب گوارا، خوابشان! اشکهای سوزان بینوایی، سرمه های دیدگانشان! در سرزمینی که دانایش بند بر دهان بود و نادانش محترم و درامان. آل محمد صلی الله علیه و آله و سلم چه کسانی هستند؟ آنان دارندگان راز پیامبر و پیشتیبان امر وی و ظرف علم و مرجع قوانین و و در بردارنده کتب رسالت و کوه های پا برجای دین او هستند. پیامبر اکرم به وسیله آنان بود که خمیدگی آنان بود که خمیدگی پشت دین را راست و لرزش پهلوهای آن را مبدل به سکون و آرامش ساخت. ردیف مقابل آل محمد صلی الله علیه و آله و سلم چه کسانی هستند؟ آنان کسانی هستند که بذر تباهیها و انحرافات را کاشتند و آنگاه کشتگاه خود را با دغل بازیها و فریبکاریها آبیاری کردند و سقوط و هلاکت از آن چیدند. (آنان نفهمیدند که) هیچ کسی را از این امت، قیاس با آل محمد (صلی الله علیه و آله )نتوان کرد. و آنان را که نعمت ارشاد و هدایت آل محمد صلی الله علیه و آله و سلم از سقوط نجات داده است، نمی توان با آن پیشوایان الهی مساوی گرفت. آل محمد (صلی الله علیه و آله )ارکان اساسی دینند و ستون برپای دارنده یقین. (راه دیگری جز این نیست که:) افراط گران باید به سوی آنان برگردند و عقب ماندگان تفریط گر خود را به آنان برسانند. حق ولایت از مختصات آن کمال یافتگان است و وصیت پیامبر به اولویت آنان و وراثت رهبری، در آن شخصیتهای خدا ساخته است. در این حال که مقام پیشوایی به انسانهای شایسته واگذارشده، حق به اهلش برگشته و جایگاه خود را دریافته است.