و به مردی که از آن حضرت خواست او را نصیحت کند، فرمود: مباش از کسانی که بدون عمل چشم امید به آخرت دوخته است و توبه را با طول آرزو به تاخیر می اندازد، درباره دنیا سخن پارسایان را به زبان می آورد در حالی که کردار او عمل مشتاقان به دنیا را نشان می دهد، اگر از دنیا به او داده شود سیر نمی گردد و اگر از دنیا بی نصیب باشد، قناعت نمی کند. از شکر آنچه به او داده شده است ناتوان می ماند و درباره آنچه به او داده نشده است، زیادی می طلبد. نهی می کند ولی خودش نهی را نمی پذیرد و امر می کند به آنچه آن را انجام نمی دهد. مردم صالح را دوست می دارد ولی عمل آنان را به جای نمی آورد و گناهکاران را دشمن می دارد و خود یکی از آنان است. به جهت فراوانی گناهانش از مرگ کراهت دارد. و ادامه می دهد همان چیز را که به خاطر آن از مرگ می ترسد.
اگر بیمار شد، به ندامت می افتد و اگر تندرست باشد در لهو و لعب احساس امنیت می نماید. خود را می پسندد و از خویشتن خوشش می آید وقتی که در عافیت بسر می برد، و مایوس می گردد در موقعی که مبتلا شود. اگر بلایی به او برسد در حال اضطرار به دعا روی می آورد و اگر رفاه و آسودگی به سراغش آید در حال غرور و کبر (از دعا و نیایش) اعراض می نماید. نفس او درباره آنچه که گمان دارد، بر او غالب می شود ولی او نمی تواند درباره آنچه یقین دارد بر نفس خویشتن پیروز گردد. از کمترین گناه برای دیگران می ترسد و برای خویشتن بیش از عملی که انجام داده، امید می بندد. اگر توانگر و بی نیاز شود بنای خودکامگی را می گذارد و دچار تشویش می شود و اگر نیازمند شود مایوس و سست گردد. هنگامی که عمل کند کوتاهی نماید و موقعی که سوال کند، از حد بگذرد. اگر شهوتی برای او پیش آید، گناه را نقد و با سرعت انجام دهد و توبه را به تاخیر اندازد.
هنگامی که مشقت و مصیبتی بر او عارض شود از راه شرع و ملت (مانند صبر و تحمل و یاری خواستن از خدا) برکنار گردد. عبرت گرفتن و نتایج آن را به خوبی توصیف می کند ولی خود از عبرت گیری بی بهره است. در پند دادن به مردم زیاده روی می کند ولی خود پندی را نمی پذیرد. او در گفتار، بسیارگو و در عمل، اندک کردار است. درباره آنچه که فانی است به رقابت می پردازد و درباره آنچه پایدار است، سهل انگار است.
غنیمت را ضرر و ضرر را غنیمت حساب می کند. از مرگ می ترسد، ولی برای آمادگی به آن پیشدستی نمی کند. گناهی را که دیگران مرتکب شده اند، بزرگتر از گناهی می بیند که خود مرتکب آن شده است. و اطاعتی را که خود به جای می آورد بیشتر و بزرگتر از اطاعت دیگران می بیند!
پس او همواره بر مردم طعنه می زند و با خویشتن به ریا و خود بزرگ بینی عمل می کند. لهو و لعب با توانگران برای او محبوبتر است از ذکر با فقرا. حکم به ضرر مردم کند در آن هنگام که به نفعش است و حکم به سود دیگران نکند موقعی که به ضررش می باشد. دیگران را ارشاد می کند و خود را گمراه می سازد. از او اطاعت می شود، در حالی که خود او معصیت می کند. و حق خود را از دیگران تمام و کمال می گیرد ولی حق مردم را کاملا به آنان ایفاء نمی کند. و از مخلوقات در امور و انگیره های غیرخدایی می ترسد و از پروردگار خود درباره مخلوقاتش هراسی ندارد .