خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): در طلب باران و در این خطبه بندگان خدا را به وجوب پناه جویی به رحمت خداوندی، هنگامی که رحمت باران از آنان قطع شده باشد، آگاه می سازد.
آگاه باشید، زمینی که شما را بر روی خود حمل می کند و آسمانی که بر شما سایه می اندازد، مطیع پروردگار شما هستند و تلاش مستمر آنها که برکت خود را به شما می رسانند، نه برای دلسوزی درباره شما است، و نه برای توسل و تقرب به شما، و نه برای امید خیر از شما، بلکه از آسمان و زمین مامور رساندن منفعت برای شما گشته اند و اطاعت امر می نمایند و آن دو برای برآوردن حد مصالح شما برپا داشته شده اند، و به این ماموریت تن در داده اند. خداوند سبحان بندگان خود را در هنگام ارتکاب اعمال زشت مبتلا می سازد به کاهش میوه ها، و حبس برکات، و بستن در خزانه های خیرات، تا کسی که بخواهد، به طرف خدا برگردد و گنهکار دل از گناه برکند. و کسی که می خواهد، به یاد خدا بیفتد، و کسی که می خواهد، به جهت نهی از لغزشها، از آن ها امتناع بورزد. و خداوند سبحان توبه را سبب فراوانی روزی و رحمت بر مخلوقات خود قرار داده فرموده است: با آنان گفتم (حضرت نوح (علیه السلام)): طلب بخشایش کنید، از پروردگارتان، زیرا او بسیار بخشاینده است. آسمان را برای شما پرباران نماید (روزی شما را فراوان می سازد) و به وسیله اموال و فرزندان شما را یاری کند. و برای شما باغ ها و چشمه سارها قرار دهد.) پس خدا رحمت کند کسی را که روی به توبه آورد و طلب عفو از گناهان خود نماید (و با احساس و انجام تکالیف و ایفای حقوق مقرره) آماده پیشواز از مرگ باشد. خداوندا، ما از زیر پوششها (مساکن) و آشیانه های خود بیرون آمدیم و در حالی که چارپایان و فرزندان ما همگی در اضطراب و ناله و فریاد بودند، به سوی تو پناه آوردیم. (پروردگارا) در این تلاش و پناهندگی طمع در رحمت تو داریم و امید در کرامت نعمت تو بسته ایم. و از عذاب و نقمت تو ترسانیم. خداوندا، ما را از بارانت سیراب فرما. و ما را از ناامیدان از لطف و عنایتت قرار مده، و ما را با خشکسالی ها هلاک مفرما، و ما را به کردار زشت نابخردان مواخذه مفرما، ای خداوند ارحم الرحمین. خداوندا، ما به سوی تو آمده ایم و از رویدادی شکوه داریم که بر مقام شامخ تو پوشیده نیست. (پروردگارا) پناه به تو آورده ایم از تنگناهای سخت و دشوار و بی بارانی ها که خشکسالی به وجود آورده است، و از حوادث بسیار سخت و ناگوار که ما را ناتوان ساخته. و فتنه ها و آشوبهای بسیار دشوار که ما را به ستوه آورده است. خداوندا، از تو مسالت داریم که ما را مایوس برمگردانی و ما را در حالی که از شدت اندوه زبان در دهان هایمان از حرکت افتاده است، نومیدمان مفرما. بارالها، ما را به گناهانی که مرتکب شده ایم مواخذه مفرما، و ما را با کردارهایمان محاسبه مفرما، خداوندا، باران و برکتت و روزی و رحمتت را بر ما بگستران، و ما را با آب شیرین و گوارا و سیراب کننده و رویاننده سیراب فرما، که آن روییدنی ها را که از دست ما رفته است، بار دیگر زنده کند. و آنچه را که مرده است احیاء نماید. آب گوارایی که سودمند باشد، و دارای محصولی فراوان، دشتهای هموار را با آن سیراب فرمایی و در دره ها و پستی های زمین سیل جاری کنی، و درختان را پربرگ و قیمتها را ارزان فرمایی. قطعا تو بر همه چیز توانایی.