خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): در سرزنش دنیا
و من شما را از دنیا برحذر می دارم. زیرا این دنیا شایسته استقرار برای سکونت نیست. و خانه ای نیست که بتوان امید عالم حیات (دایمی) به آن بست. آراسته با نمودهای فریبایش، و فریبنده با آرایش بی اساسش. سرایی است موهون و محقر در نزد پروردگارش که حلالش را با حرامش و خیرش را با شر و زندگی اش را با مرگ و شیرینش را با تلخش درآمیخته است. خداوند متعال این دنیا را برای اولیاء خود صاف (و بدون مشکلات) مقرر نفرموده. و برای دشمنانش امساک از آن ننموده است. خیر این دنیا ناچیز است، و شر آن همیشه حاضر. جمع شده اش رو به فناست، و ملکش ربوده شدنی، و آبادش رو به ویرانی. پس چیست نفع آن خانه ای که از بنیادش شکسته می شود. و چه منفعتی است در عمری که در این دنیا مانند فنای زاد و توشه اش رو به زوال است و چه سودی است در امتداد آن مدت که مانند قطع شدن حرکت به پایان می رسد. ای مردم، آنچه را که خداوند بر شما مقرر فرموده است، مطلب و مطلوب خود تلقی کنید، و از ادای حق خداوندی آنچه را که از شما خواسته است، مسالت نمایید. و دعوت مرگ را پیش از آن که شما را (برای عبور از پل زندگی) بخوانند، به گوش های خود شنوانید. دلهای پارسایان در این دنیا می گرید اگر چه بخندند، و اندوه آنان سخت می شود اگر چه شادمان باشند. خصومت آنان با نفس های اماره شان فراوان است، اگر چه به آنچه به آنان روزی شده باشد مورد غبطه باشند. ذکر فرا رسیدن پایان زندگی ها از دل هایتان ناپدید و آرزوهای بی اساس و دروغین در قلوبتان حاضر است. در نتیجه، دنیا شما را پیش از آخرت گشته است. و جز این نیست که شما بر مبنای دین خداوندی، برادران یکدیگرید. میان شما جدایی نینداخته است مگر پلیدی درون ها و بدی نیتهایتان. به این جهت است که به کمک هم نمی شتابید و خیرخواه یکدیگر نیستید و به همدیگر نمی بخشید و مهر نمی ورزید. چه شده به شما که از اندکی از دنیا که می یابید شادمان می شوید. ولی بسیاری از آخرت که از آن محروم می گردید، شما را اندوهگین نمی سازد! چه شده است که اگر اندکی از دنیا از شما فوت می شود، پریشان می گردید، تا آنجا که در صورتهای شما نمودار می شود. و تحمل شما درباره چیزی از دنیا که از شما دور شده است کم می گردد. گویی این دنیا اقامتگاه ابدی است و متاع آن برای شما پایدار خواهد ماند. و هیچ یک از شما را رویارویی با برادرش برای اظهار عیب او جلوگیری نمی کند، مگر ترس از آن که او هم با اظهار عیبی مانند عیب او رو در رو شود. دست اتحاد به هم دادید که آخرت را رها کنید و به دنیای زودگذر محبت بورزید، و دین هر یک از شما برای یک بار لیسیدن آن با زبان شده است. (این کارهای شما) مانند کار کسی است که از عمل خود آسوده و رضایت مولایش را به دست آورده است.