خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
این خطبه هم در مجرای خطبه صد و یکم (در حوادث بزرگ و پر خطر) است. و در این خطبه ذکری از روز قیامت و احوال آینده مردم در آن روز است.
روز قیامت
و آن روز (قیامت) روزی است که خداوند همه مخلوقاتی را که در اول و آخر آمده و در این دنیا زندگی کرده اند، برای بررسی حسابشان و جزای اعمالشان جمع می کند. انسانها در آن روز در حال خضوع و قیامند. عرق تا دهانشان جاری گشته و زمین زیر پای آنان خواهد لرزید. در آن روز حال کسی که محلی برای گذاشتن پاهایش و گشایشی برای نفسش پیدا کند، بهتر از حال دیگران خواهد بود. آینده ای که در انتظار مردم است.
(از جملات این خطبه است:) فتنه هایی مانند ظلمتهای متراکم شب تاریک که هیچ گروهی به مبارزه با آن ها قیام نکند و پرچمی از آنها برنگردد. آن فتنه ها با وسایل و ابزار کامل به شما روی می آورند. راننده آن فتنه ها آنها را تحریک می کند و کسی که سوار آن فتنه ها است. آنها را در جریان تشدید می نماید. اهل آن فتنه ها مردمی هستند که آزار و شرارتشان سخت و غنیمتی که از لباس و سلاح کشته شدگان می برند، اندک است. گروهی از جهادگران در راه خدا با آنان می جنگند که در نزد متکبران خوار و پست می نمایند. آن گروه در روی زمین مجهول و در آسمان معروفند. وای بر تو ای بصره در آن موقع از سپاهی از نقمتهای خداوندی! که نه گرد و غباری دارد و نه حس و حرکتی و به زودی اهل تو ای بصره، به مرگ سرخ و گرسنگی خاک آلود گرفتار خواهند گشت.