الثَّانیَة عَشر: «مُناجات العارفین»
دوازدهم: مناجات عارفان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خدای بخشاینده مهربان
اِلهي قَصُرَتِ الْأَلْسُنُ عَنْ بُلُوغِ ثَنآئِكَ كَما يَليقُ بِجَلالِكَ، وَعَجَزَتِ
خدایا زبان ها قاصر است از رسیدن به ثنای تو آن طور که شایسته جلال تو است و عقل ها
الْعُقُولُ عَنْ اِدْراكِ كُنْهِ جَمالِكَ، وَانْحَسَرَتِ الْأَبْصارُدُونَ النَّظَرِ اِلي
عاجز است از ادراک کنه جمالت و دیده ها تار و بی فروغ ماند از نظر کردن به سوی انوار
سُبُحاتِ وَجْهِكَ، وَلَمْ تَجْعَلْ لِلْخَلْقِ طَريقاً اِلي مَعْرِفَتِكَ اِلاَّ بِالْعَجْزِ
ذاتت و قرار ندادی برای خلق خود راهی به سوی شناسائیت جز به اظهار عجز
عَنْ مَعْرِفَتِكَ، اِلهي فَاجْعَلْنا مِنَ الَّذينَ تَرَسَّخَتْ اَشْجارُ الشَّوْقِ
از شناسائیت خدایا پس ما را از کسانی قرار ده که درخت های شوق
اِلَيْكَ في حَدآئِقِ صُدُورِهِمْ، وَاَخَذَتْ لَوْعَةُ مَحَبَّتِكَ بِمَجامِعِ قُلُوبِهِمْ،
به سوی تو در بوستان های سینه شان ریشه محکم کرده و سوز محبتت سراسر دلشان را فراگرفته
فَهُمْ اِلي اَوْكارِ الْأَفْكارِ يَاْوُونَ، وَفي رِياضِ الْقُرْبِ وَالْمُكاشَفَةِ
پس آنها به آشیانه های اندیشه ها جای گیرند و در چمنزارهای قرب به تو و مکاشفه
يَرْتَعُونَ، وَمِنْ حِياضِ الْمَحَبَّةِ بِكَاْسِ الْمُلاطَفَةِ يَكْرَعُونَ، وَشَرايِعَ
می چرند و از حوض های محبت به جام ملاطفت (آب حیات) بنوشند و در کنار نهرهای
الْمُصافاتِ يَرِدُونَ، قَدْ كُشِفَ الْغِطآءُ عَنْ اَبْصارِهِمْ، وَانْجَلَتْ ظُلْمَةُ
صفا وارد گشته اند در حالی که پرده از پیش دیدگان شان برداشته شده و تاریکی شبهه و
الرَّيْبِ عَنْ عَقآئِدِهِمْ وَضَمآئِرِهِمْ، وَانْتَفَتْ مُخالَجَةُ الشَّكِّ عَنْ
تردید از صفحه عقاید و نهادشان زائل گشته و یکسره خلجان شک و ریب از
قُلُوبِهِمْ وَسَرآئِرِهِمْ، وَانْشَرَحَتْ بِتَحْقيقِ الْمَعْرِفَةِ صُدُورُهُمْ، وَعَلَتْ
دل ها و درون شان بیرون رفته و دریچه های سینه شان به واسطه استوار شدن معرفت بازگشته و همت هاشان
لِسَبْقِ السَّعادَةِ فِي الزَّهادَةِ هِمَمُهُمْ، وَعَذُبَ في مَعينِ الْمُعامَلَةِ
برای پیشی گرفتن در خوشبختی در اثر پارسایی بلند گردیده و نوشیدنی هاشان در چشمه کردار
شِرْبُهُمْ، وَطابَ في مَجْلِسِ الْأُنْسِ سِرُّهُمْ، وَاَمِنَ في مَوْطِنِ الْمَخافَةِ
شیرین و گوارا شده و درونشان در محفل انس با تو پاکیزه گشته و راه شان در جاهای هولناک
سِرْبُهُمْ، وَاطْمَاَنَّتْ بِالرُّجُوعِ اِلي رَبِّ الْأَرْبابِ اَنْفُسُهُمْ، وَتَيَقَّنَتْ
امن گشته و جان های ایشان در بازگشت به سوی رب الارباب مطمئن گردیده و روان شان
بِالْفَوْزِ وَالْفَلاحِ اَرْواحُهُمْ، وَقَرَّتْ بِالنَّظَرِ اِلي مَحْبُوبِهِمْ اَعْيُنُهُمْ،
به فیروزی و رستگاری یقین پیدا کرده و دیدگان شان به واسطه دیدار محبوب روشن گشته
وَاسْتَقَرَّ بِاِدْراكِ السُّؤْلِ وَنَيْلِ الْمَأْمُولِ قَرارُهُمْ، وَرَبِحَتْ في بَيْعِ
و به واسطه رسیدن به مقصود و نائل شدن به آرزوهای خویش قراری یافته و سوداگری ایشان به واسطه فروختن
الدُّنْيا بِالْاخِرَةِ تِجارَتُهُمْ، اِلهي ما اَلَذَّ خَواطِرَ الْإِلْهامِ بِذِكْرِكَ عَلَي
دنیا به آخرت کاملاً سودمند گشته است خدایا چه اندازه لذیذ است یاد تو در دل ها که به وسیله الهام خطور کند
الْقُلُوبِ، وَما اَحْلَي الْمَسيرَ اِلَيْكَ بِالْأَوْهامِ في مَسالِكِ الْغُيُوبِ، وَما
و چقدر شیرین است سیر به سوی تو با مرکب اندیشه ها که در راه های غیب صورت می گیرد و چقدر
اَطْيَبَ طَعْمَ حُبِّكَ، وَما اَعْذَبَ شِرْبَ قُرْبِكَ، فَاَعِذْنا مِنْ طَرْدِكَ وَاِبْعادِكَ، وَاجْعَلْنا
گوارا است طعم دوستی تو و چه شیرین است شربت قرب تو پس ای خدا ما را از راندن و دور کردنت پناه ده
مِنْ اَخَصِّ عارِفيكَ، وَاَصْلَحِ عِبادِكَ، وَاَصْدَقِ طآئِعيكَ، وَاَخْلَصِ عُبَّادِكَ،
و قرارمان ده از مخصوص ترین عارفانت و از شایسته ترین بندگانت و راستگوترین فرمانبردارانت و خالص ترین
يا عَظيمُ يا جَليلُ، يا كَريمُ يا مُنيلُ، بِرَحْمَتِكَ وَمَنِّكَ يا اَرْحَمَ الرَّاحِمينَ.
پرستش کنندگانت ای عظیم ای با جلالت ای بزرگوار ای عطابخش به رحمت و احسانت ای مهربانترین مهربانان