نهج البلاغه - نامه : 9 - نامه به معاویه

9-  و من کتاب له ( علیه السلام ) إلى معاویة :
فَأَرَادَ قَوْمُنَا قَتْلَ نَبِیِّنَا وَ اجْتِیَاحَ أَصْلِنَا وَ هَمُّوا بِنَا الْهُمُومَ وَ فَعَلُوا بِنَا الْأَفَاعِیلَ وَ مَنَعُونَا الْعَذْبَ وَ أَحْلَسُونَا الْخَوْفَ وَ اضْطَرُّونَا إِلَى جَبَلٍ وَعْرٍ وَ أَوْقَدُوا لَنَا نَارَ الْحَرْبِ فَعَزَمَ اللَّهُ لَنَا عَلَى الذَّبِّ عَنْ حَوْزَتِهِ وَ الرَّمْیِ مِنْ وَرَاءِ حُرْمَتِهِ مُؤْمِنُنَا یَبْغِی بِذَلِکَ الْأَجْرَ وَ کَافِرُنَا یُحَامِی عَنِ الْأَصْلِ وَ مَنْ أَسْلَمَ مِنْ قُرَیْشٍ خِلْوٌ مِمَّا نَحْنُ فِیهِ بِحِلْفٍ یَمْنَعُهُ أَوْ عَشِیرَةٍ تَقُومُ دُونَهُ فَهُوَ مِنَ الْقَتْلِ بِمَکَانِ أَمْنٍ وَ کَانَ رَسُولُ اللَّهِ (صلى الله علیه وآله) إِذَا احْمَرَّ الْبَأْسُ وَ أَحْجَمَ النَّاسُ قَدَّمَ أَهْلَ بَیْتِهِ فَوَقَى بِهِمْ أَصْحَابَهُ حَرَّ السُّیُوفِ وَ الْأَسِنَّةِ فَقُتِلَ عُبَیْدَةُ بْنُ الْحَارِثِ یَوْمَ بَدْرٍ وَ قُتِلَ حَمْزَةُ یَوْمَ أُحُدٍ وَ قُتِلَ جَعْفَرٌ یَوْمَ مُؤْتَةَ وَ أَرَادَ مَنْ لَوْ شِئْتُ ذَکَرْتُ اسْمَهُ مِثْلَ الَّذِی أَرَادُوا مِنَ الشَّهَادَةِ وَ لَکِنَّ آجَالَهُمْ عُجِّلَتْ وَ مَنِیَّتَهُ أُجِّلَتْ فَیَا عَجَباً لِلدَّهْرِ إِذْ صِرْتُ یُقْرَنُ بِی مَنْ لَمْ یَسْعَ بِقَدَمِی وَ لَمْ تَکُنْ لَهُ کَسَابِقَتِی الَّتِی لَا یُدْلِی أَحَدٌ بِمِثْلِهَا إِلَّا أَنْ یَدَّعِیَ مُدَّعٍ مَا لَا أَعْرِفُهُ وَ لَا أَظُنُّ اللَّهَ یَعْرِفُهُ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ عَلَى کُلِّ حَالٍ وَ أَمَّا مَا سَأَلْتَ مِنْ دَفْعِ قَتَلَةِ عُثْمَانَ إِلَیْکَ فَإِنِّی نَظَرْتُ فِی هَذَا الْأَمْرِ فَلَمْ أَرَهُ یَسَعُنِی دَفْعُهُمْ إِلَیْکَ وَ لَا إِلَى غَیْرِکَ وَ لَعَمْرِی لَئِنْ لَمْ تَنْزِعْ عَنْ غَیِّکَ وَ شِقَاقِکَ لَتَعْرِفَنَّهُمْ عَنْ قَلِیلٍ یَطْلُبُونَکَ لَا یُکَلِّفُونَکَ طَلَبَهُمْ فِی بَرٍّ وَ لَا بَحْرٍ وَ لَا جَبَلٍ وَ لَا سَهْلٍ إِلَّا أَنَّهُ طَلَبٌ یَسُوءُکَ وِجْدَانُهُ وَ زَوْرٌ لَا یَسُرُّکَ لُقْیَانُهُ وَ السَّلَامُ لِأَهْلِهِ .

نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام):

 به معاویه

مردم (جاهل) ما خواستند پیامبر ما را بکشند و غصه ها بر ما ریختند و با ما به نابکاریها پرداختند و هر چیز گوارا را از ما ممنوع و خوف و وحشت را بر ما چیره ساختند و ما را به سکونت در کوهی که صعود بر آن سخت بود وادار نمودند و آتش جنگ را بر ما شعله ور ساختند. (در نتیجه تحمل این سختی ها) خداوند سبحان برای ما اراده دفاع از حوزه دین خود نمود و دفاع از قداست آن را خود به عهده گرفت. مومن، از آن همه تلاش اجر خداوندی را می خواست و کافر، از اصل خود که کفر بود حمایت می کرد. و کسی که از قریش در سلامت و امن می ماند، یا به جهت هم سوگندی بود که او را حفظ می کرد یا به جهت عشیره و قبیله ای بود که به حمایت از او برمی خاست و در نتیجه او از کشته شدن در امان بود. رسول خدا (صلی الله علیه و آله) ، هنگامی که سختی های جنگ بالا می گرفت و مردم به عقب برمی گشتند، اهل بیت خود را پیش می انداخت و یاران خود را از حرارت سوزان شمشیرها و نیزه ها حفظ می کرد. چنانکه عبیده بن الحارث در جنگ بدر و حمزه در نبرد احد و جعفر در کارزار موته به شهادت رسیدند. و کسی دیگر هم مانند همین شهدا که نام آنان را بردم تصمیم به شهادت گرفت، ولی اجل بر سر آنان زودتر تاختن آورد و مرگ او را به تاخیر انداخت.
 شگفتا از این روزگار! امروز مرا با کسی همانند قرار می دهند که همگام با من در راه دین حرکتی نکرده و مانند من پیشینه و قدمت در اسلام نداشته است، مگر این که یک مدعی ادعا کند چیزی را که من نمی شناسم و گمان نمی کنم خدا همچنین چیزی را بشناسد.
 و در هر حال سپاس خدای راست.و اما سوالی که درباره تحویل قاتلان عثمان به تو کرده بودی، من در این امر دقت کرده ام، برای من امکان آن نیست که آنان را به تو یا کسی غیر از تو تحویل بدهم. و سوگند به جانم، اگر از گمراهی و خلاف افکنی که به راه انداخته ای، برنگردی، در اندک مدتی آنان را خواهی دید که تو را می جویند. و پیگردی آنان در خشکی و دریا و کوه و زمین، تو را به زحمت نخواهد انداخت، بلکه آن نوعی جویندگی است که دریافت مقصودشان تو را به مشقت خواهد انداخت و دیداری است که تو را خوشحال نسازد.
 درود بر شایسته آن.