نهج البلاغه - نامه : 75 - به معاویه بن ابی سفیان

75-  و من کتاب له ( علیه السلام ) إلى معاویة فی أول ما بویع له ذکره الواقدی فی کتاب "الجمل" :
مِنْ عَبْدِ اللَّهِ عَلِیٍّ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ إِلَى مُعَاوِیَةَ بْنِ أَبِی سُفْیَانَ أَمَّا بَعْدُ فَقَدْ عَلِمْتَ إِعْذَارِی فِیکُمْ وَ إِعْرَاضِی عَنْکُمْ حَتَّى کَانَ مَا لَا بُدَّ مِنْهُ وَ لَا دَفْعَ لَهُ وَ الْحَدِیثُ طَوِیلٌ وَ الْکَلَامُ کَثِیرٌ وَ قَدْ أَدْبَرَ مَا أَدْبَرَ وَ أَقْبَلَ مَا أَقْبَلَ فَبَایِعْ مَنْ قِبَلَکَ وَ أَقْبِلْ إِلَیَّ فِی وَفْدٍ مِنْ أَصْحَابِکَ وَ السَّلَامُ .

نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام):

 به معاویه در نخستین روزهایی که با آن حضرت بیعت شده بود این نامه را (واقدی) در کتاب (جمل) ذکر کرده است:

از بنده خدا علی امیرالمومنین به معاویه بن ابی سفیان. اما بعد از حمد و ثنای خداوندی، تو می دانی که عذر و رویگردانی من درباره شما روشن شد تا این که آنچه می بایست صورت بگیرد و دفع آن هیچ امکان نداشت، واقع شد. داستان طولانی است و سخن فراوان. قطعا آنچه که پشت گرداند، رفت و آنچه که روی آورد، پیش آمده است. با گروهی از یاران خود نزد من بیا.
 والسلام.