نهج البلاغه - نامه : 52 - به فرمانداران شهرها

52-  و من کتاب له ( علیه السلام ) إلى أمراء البلاد فی معنى الصلاة :
أَمَّا بَعْدُ فَصَلُّوا بِالنَّاسِ الظُّهْرَ حَتَّى تَفِی‌ءَ الشَّمْسُ مِنْ مَرْبِضِ الْعَنْزِ وَ صَلُّوا بِهِمُ الْعَصْرَ وَ الشَّمْسُ بَیْضَاءُ حَیَّةٌ فِی عُضْوٍ مِنَ النَّهَارِ حِینَ یُسَارُ فِیهَا فَرْسَخَانِ وَ صَلُّوا بِهِمُ الْمَغْرِبَ حِینَ یُفْطِرُ الصَّائِمُ وَ یَدْفَعُ الْحَاجُّ إِلَى مِنًى وَ صَلُّوا بِهِمُ الْعِشَاءَ حِینَ یَتَوَارَى الشَّفَقُ إِلَى ثُلُثِ اللَّیْلِ وَ صَلُّوا بِهِمُ الْغَدَاةَ وَ الرَّجُلُ یَعْرِفُ وَجْهَ صَاحِبِهِ وَ صَلُّوا بِهِمْ صَلَاةَ أَضْعَفِهِمْ وَ لَا تَکُونُوا فَتَّانِینَ.

نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام): به فرماندهان شهرها درباره اوقات نماز

 اما بعد از حمد و ثنای خداوندی نماز ظهر را با مردم ادا کنید تا آنگاه که سایه خورشید به مقدار دیوار خوابگاه گوسفندان بالا آمده باشد و نماز عصر را موقعی با مردم بخوانید که آفتاب سفید و زنده و در قسمتی از روز است که بتوان در آن مدت دو فرسخ مسافت را پیمود. نماز مغرب را موقعی که روزه دار می تواند افطار کند و حج کننده به سوی منی حرکت کند بخوانید. و نماز عشاء را تا پنهان شدن شفق تا یک سوم شب با مردم به جای بیاورید و نماز صبحگاهی را موقعی بخوانید که هر مردی صورت رفیقش را تشخیص بدهد و با مردم نماز ناتوان ترین آنان را به جا بیاورید و (با طول دادن افراطی نماز یا کوتاه کردن تفریطی آن) دل های نمازگزاران را مشوش ننمایید.