نهج البلاغه - حکمت : 415 - ترسیم سیمای دنیا

وَ قَالَ ( علیه السلام ) : فِی صِفَةِ الدُّنْیَا: تَغُرُّ وَ تَضُرُّ وَ تَمُرُّ إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى لَمْ یَرْضَهَا ثَوَاباً لِأَوْلِیَائِهِ وَ لَا عِقَاباً لِأَعْدَائِهِ وَ إِنَّ أَهْلَ الدُّنْیَا کَرَکْبٍ بَیْنَا هُمْ حَلُّوا إِذْ صَاحَ بِهِمْ سَائِقُهُمْ فَارْتَحَلُوا .

و در توصیف دنیا فرمود: فریب می دهد و ضرر می زند و می گذرد. خداوند به این دنیا به عنوان پاداشی برای اولیای خود و عذابی برای دشمنان خود راضی نشده است. و قطعی است که مردم دنیا مانند کاروانیانی هستند که از همان هنگام که در این دنیا فرود آمده اند، راننده آنان بر آنان فریاد می زند که کوچ کنید .