حکمت : 405 - عمداً سهو نکنید
ترجمه : علامه جعفری
405- وَ قَالَ ( علیه السلام ) : لِعَمَّارِ بْنِ یَاسِرٍ وَ قَدْ سَمِعَهُ یُرَاجِعُ الْمُغِیرَةَ بْنَ شُعْبَةَ کَلَاماً دَعْهُ یَا عَمَّارُ فَإِنَّهُ لَمْ یَأْخُذْ مِنَ الدِّینِ إِلَّا مَا قَارَبَهُ مِنَ الدُّنْیَا وَ عَلَى عَمْدٍ لَبَسَ عَلَى نَفْسِهِ لِیَجْعَلَ الشُّبُهَاتِ عَاذِراً لِسَقَطَاتِهِ .
و هنگامی که شنید عمار بن یاسر درباره سخنی به مغیره بن شعبه مراجعه نموده است، به عمار فرمود: او را به حال خود واگذار، زیرا مغیره از دین چیزی را نگرفته مگر این که او را به دنیا نزدیک بسازد. او بر مبنای عمد و آگاهی واقع را برای خود مشتبه می سازد تا امور ابهام انگیز را برای پلیدی های خود عذری قرار بدهد!