نهج البلاغه - نامه : 37 - به معاویه

37-  و من کتاب له ( علیه السلام ) إلى معاویة :
فَسُبْحَانَ اللَّهِ مَا أَشَدَّ لُزُومَکَ لِلْأَهْوَاءَ الْمُبْتَدَعَةِ وَ الْحَیْرَةِ الْمُتَّبَعَةِ مَعَ تَضْیِیعِ الْحَقَائِقِ وَ اطِّرَاحِ الْوَثَائِقِ الَّتِی هِیَ لِلَّهِ طِلْبَةٌ وَ عَلَى عِبَادِهِ حُجَّةٌ فَأَمَّا إِکْثَارُکَ الْحِجَاجَ عَلَى عُثْمَانَ وَ قَتَلَتِهِ فَإِنَّکَ إِنَّمَا نَصَرْتَ عُثْمَانَ حَیْثُ کَانَ النَّصْرُ لَکَ وَ خَذَلْتَهُ حَیْثُ کَانَ النَّصْرُ لَهُ وَ السَّلَامُ .

نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام):

 به معاویه:

خدا پاک و بری از نواقص است.
 چه قدر به هواهای مستند به بدعت و شک و تردیدهای ناشی از پیروی شیطان و هوس های حیوانی ملزم شده ای. این الزام نابکارانه تو همراه با ضایع کردن حقایق و زیر پا گذاشتن پیمان هایی است که خداوند عمل به آنها را از تو خواسته است و مردم درباره آنها علیه تو حجت دارند. و اما پرگویی تو پیرامون عثمان و قاتلان او، جز این نیست که تو مردی هستی که در آن هنگام که پیروزی را از آن خود می دیدی، او را یاری کردی و در آن موقع که پیروزی برای او لازم بود او را تنها و شکست خورده رها کردی. والسلام.