نهج البلاغه - نامه : 34 - به محمد بن ابی بکر

34-  و من کتاب له ( علیه السلام ) إلى محمد بن أبی بکر لما بلغه توجده من عزله بالأشتر عن مصر،
ثم توفی الأشتر فی توجهه إلى هناک قبل وصوله إلیها :
أَمَّا بَعْدُ فَقَدْ بَلَغَنِی مَوْجِدَتُکَ مِنْ تَسْرِیحِ الْأَشْتَرِ إِلَى عَمَلِکَ وَ إِنِّی لَمْ أَفْعَلْ ذَلِکَ اسْتِبْطَاءً لَکَ فِی الْجَهْدَ وَ لَا ازْدِیَاداً لَکَ فِی الْجِدِّ وَ لَوْ نَزَعْتُ مَا تَحْتَ یَدِکَ مِنْ سُلْطَانِکَ لَوَلَّیْتُکَ مَا هُوَ أَیْسَرُ عَلَیْکَ مَئُونَةً وَ أَعْجَبُ إِلَیْکَ وِلَایَةً إِنَّ الرَّجُلَ الَّذِی کُنْتُ وَلَّیْتُهُ أَمْرَ مِصْرَ کَانَ رَجُلًا لَنَا نَاصِحاً وَ عَلَى عَدُوِّنَا شَدِیداً نَاقِماً فَرَحِمَهُ اللَّهُ فَلَقَدِ اسْتَکْمَلَ أَیَّامَهُ وَ لَاقَى حِمَامَهُ وَ نَحْنُ عَنْهُ رَاضُونَ أَوْلَاهُ اللَّهُ رِضْوَانَهُ وَ ضَاعَفَ الثَّوَابَ لَهُ فَأَصْحِرْ لِعَدُوِّکَ وَ امْضِ عَلَى بَصِیرَتِکَ وَ شَمِّرْ لِحَرْبِ مَنْ حَارَبَکَ وَ ادْعُ إِلى سَبِیلِ رَبِّکَ وَ أَکْثِرِ الِاسْتِعَانَةَ بِاللَّهِ یَکْفِکَ مَا أَهَمَّکَ وَ یُعِنْکَ عَلَى مَا یُنْزِلُ بِکَ إِنْ شَاءَ اللَّهُ .

نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام):

 به محمد بن ابی بکر، در هنگام ناراحتی محمد از عزل او از مصر و فرستادن مالک اشتر به جای او. سپس مالک در حرکت به طرف مصر پیش از ورود به آن سرزمین از دنیا رفت.

اما بعد از حمد و ثنای خداوندی از ناراحتی تو از اعزام مالک اشتر به جای تو اطلاع پیدا کردم. من این کار را به خاطر آن نکردم که تو در کوشش و جدیت در انجام تکالیف مسامحه و تاخیر کرده ای و همچنین نه از این جهت بود که به واسطه این کار بر تلاش و کوشش خود بیفزایی و اگر من آن مقامی را که در اختیار توست از تو بگیرم، قطعا به جای آن تو را مامور کاری می کنم که هم زحمتش برای تو اندک و هم تصدی و مدیریت آن برای تو جالب تر باشد. قطعی است که مردی که او را والی مصر نمودم مردی بود برای ما خیرخواه و خیراندیش و بر دشمن بسیار سختگیر و انتقام گیرنده. پس خدا او را رحمت کناد، تحقیقا روزگار عمرش به پایان رسید و مرگ خود را دیدار نمود و ما از او راضی هستیم و خداوند خشنودی خود را نصیبش سازد و پاداش نیکش را چند برابر فرماید. برای تعقیب دشمن، راه بیابان ها را در پیش گیرد و با بینایی ات حرکت کن و آماده باش برای جنگ با کسی که با تو به جنگ بپردزد.و مردم را به راه پروردگارت دعوت نما و از خداوند، فراوان یاری طلب کن، تا در آنچه ناآرامت می کند تو را کفایت کند و در آنچه بر تو رسد تو را یاری فرماید، ان شاء الله.