نهج البلاغه - خطبه : 232 - با عبدالله بن زمعه

232-  و من کلام له (علیه السلام) کلم به عبد الله بن زمعة و هو من شیعته،
و ذلک أنه قدم علیه فی خلافته یطلب منه مالا :
فقال (علیه السلام) : ‌إِنَّ هَذَا الْمَالَ لَیْسَ لِی وَ لَا لَکَ وَ إِنَّمَا هُوَ فَیْ‌ءٌ لِلْمُسْلِمِینَ وَ جَلْبُ أَسْیَافِهِمْ فَإِنْ شَرِکْتَهُمْ فِی حَرْبِهِمْ کَانَ لَکَ مِثْلُ حَظِّهِمْ وَ إِلَّا فَجَنَاةُ أَیْدِیهِمْ لَا تَکُونُ لِغَیْرِ أَفْوَاهِهِمْ .

خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): این سخن را به (عبدالله بن زمعه) فرمود که از شیعیان امیرالمومنین (علیه السلام) بود و در روزگار خلافت نزد آن حضرت آمد و مالی از او طلب کرد.
 قطعی است که این مال (بیت المال مسلمین) نه مال من است و نه مال تو، و جز این نیست که از غنیمت و محصول جهاد آنان، اگر تو در جهادی که آنان کرده اند شرکت داشتی، برای تو هم مانند آنان سهمی مقرر بود. و در غیر این صورت، اندوخته دستشان به دهان دیگران نمی رسد.